Gedichten

[p. 166]

Duif en sperwer

‘Mijn God’ - zoo sprak de duif - ‘is innig-zacht,
Heeft donzen wieken, en bemint ons allen;
Almachtig, heerscht hij over duizend-tallen,
En houdt op ieglijk duifje trouwe wacht.’

De sperwer sprak ‘Mijn God heeft vlucht en kracht,
En kan op eens uit hooger luchten vallen,
En die Volmaakte laat een juich-kreet schallen,
Wanneer zijn schoone neb een doffer slacht.’

Zoo keven zij: de een riep: ‘Gij lastert God’ -
En de ander: ‘Gij zijt dom’ - ‘Gij wilt mij krenken’ -
- ‘Godloochenaar!’ - ‘Gij drijft met God den spot!’ -

Een uil, vol wijsheid, zag ik stilte wenken:
Die sprak: ‘Verdraagt elkaar, en weest niet zot,
Daar wij ons, àllen, God met vleugels denken.’ -