Eene helle- en hemelvaart

Sonnettenkrans

[p. 1]

Eene helle- en hemelvaart

EENS heb ik de grotten van Han en Rocfort bezocht. Toen die ondergrondsche wereld mij aangreep en mijne gewaarwordingen naar uiting streefden, rijpte de gedachte gindschen nacht te bezigen ter verzinnelijking van een leven, waarin de schoonheid zich nooit openbaart. Toenmaals ontstond de grootste helft van dezen krans.

Het eerste sonnet is eenigermate een Prooimion.

De Jonkvrouw, de machtige Schoonheid verschijnt even: δεινὴ Θεòζ Hierdoor weet de lezer wie beöogd wordt, wanneer in volgende sonnetten de naam Joanna wordt genoemd.

Deze naam is gekozen en omdat er voor den dichter blijde gedachten aan zijn verknocht en omdat hij zoet klinkt. Hij roept zoowel de zuster van Dido in het geheugen, als de Joanna, welke de Beatrix van Dante in zijn ‘Vita Nuova’ ter gezellin strekte. Ook de

[p. 2]

beteekenis van dien naam had op de keus invloed. Bovenal echter de zilveren klank. Wanneer men zich er niet tegen verzet, moet men, om dien naam te noemen, de lippen eerst spitsen tot een kus en voorts tot een glimlach plooien, alsof een onverhoopt geluk te beurt viel. Nog zweemt Joanna naar Hosianna, welk woord iets plechtigs bezit.

Zoo door klank, beteekenis als daaraan verbonden heugenissen, dunkt mij dat deze naam - die daarbij geheel Europa door, hetzij Giovanna of Jwanna gespeld, eender wordt gesproken - in het akkoord van een sonnet niet wanklinkt.