Mengelzangen
(1717)–Andries Pels–
Auteursrechtvrij
[pagina 157]
| |
tooren, Aanschouw tóch mét geduld, Genadig
myne schuld.
 | |
2.En wil u myner, die krank bén, óch armen,
Krank tót 'er dood toe, veel eerder érbarmen,
Wil my geneezen, want van myne beenen,
Is al het vleesch, zyn de spieren verdweenen,
Zo heeft my 't wreed gewéld
Van staage pyn ontstéld.
| |
3.En voelde ik maar uwe straf in myn' léden!
Maar, myne ziel wordt ter dood toe bestreeden,
Door al de ontroeringen van myn' gedachten,
Magtig alleen om myn' ziel te versmachten,
Hoe lang zal ik zo bang,
En krank zyn? Heer, hoe lang!
| |
4.Lég, groote Gód, uwe gramschap ter néder;
Gun my uw' vriendelyk aangezigt wéder;
Réd, én verlos myn ziel uit dit kwéllen,
En wil my wéêr in gezondheid hérstéllen.
Al myne toevlugt leit
In uw' barmhartigheid.
| |
[pagina 158]
| |
5.Wie zal in 't akelig ryk van de dooden,
Uwer gedénken, óf uwe gebóden,
Niemand, naa dat hy in de aarde is begraaven,
Weet van uw' goedheid, nóch pryst uwe gaaven;
In 't naar, én donker graf,
Weet niemand érgens af.
| |
6.Afgemat bén ik door klaagen, én steenen;
Ik zal myn bédde nóch wasschen door 't weenen,
Mét myn getraan, én myn léger doen vlieten
Van al het nat dat myne oogen vergieten:
Ach, of die traanenbron
My voor u zuiv'ren kon!
| |
7.Ook is het licht myner héldere oogen,
Mét eene wolk van droefheid overtoogen,
En in myn schielyk veranderde weezen
Weeten myn vyanden klaarlyk te leezen,
Tót meerd'ring van myn' pyn,
Hoe 't hart gestéld moet zyn.
| |
8.Maar, myne vyanden, spaant u van spótten,
En tót mynen schimp zo te saamen te rótten,
Want myn berouw, mét de traanen in de oogen,
Heeft Góds genaade tót méêly bewoogen,
Myn zuchten hébben Hém
Doen luist'ren na myn' stém.
| |
[pagina 159]
| |
9.Gód heeft in 't einde zyn méêwaarige ooren
Tót my geneigd, om myn bede te hooren,
En niet alleen de belófte van 't leeven,
En van gewéschte gezondheid gegeeven,
Maar legt my toe, veel méêr
Als ik van Hém begeer.
| |
10.Dies gaan myn' vyanden schandelyk vlugten,
Vol van verwarring, beschaamdheid, én duchten,
Nu zy verneemen, dat, tégen hun gissen,
My Góds gewéldige hulp niet zal missen,
Wyl ik op Góds genaâ,
Gerust, én veilig staa.
Einde van het EERSTE DEEL. |
|
