Mengelzangen

[p. 137]

Wil.

Heeft u de Hémel uitver-kooren,
Tót oogwit van myn' Min, aanminnige
Eigenbaat, Waarom is
niet met één beschooren, Dat ik, met
u - - - - - vereend, leeve in gerus - - -

[p. 138]

 

- - - - - - - - - ter staat? U

 

lieven, hooren, zien, hélaas! en niet genieten!

 

Wat minnend hart zou 't niet verdrieten?

 

Ach! ach! ach! 't is zéker,

 

dat ik stérf, Zo 'k haasti-ge, zo - - 'k

 

haastige ver - kwik - - - - - - - - - -

[p. 139]

 

- king dérf.

Is myn' verliefdheid klaar gebleeken,

Zo haast ik uwen naam verstaan heb door 't gerucht;

Was ik al fél in liefde ontsteeken,

Al waart gy in zo vér gelégen land, en lucht;
Wat wonder is 't zo gy my lichter laai ziet blaaken,

Nu gy zo na my komt genaaken;

Wat wonder, zo myn hart, verheerd,

O schoone vlam! tót asch verteert.