Mengelzangen

(1717)–Andries Pels– rechtenstatus



[pagina 3]
Aan de zélfde. 1. Wéch dul-le min-negloed, Die myn' ziel verkwynen doet, Door eene onwéderstaanb're vlam, Die my al my-ne vryheid nam, Sints dat zy in myn trouwe boezem kwam; Gy pynt my al te
[pagina 4]
zeer; Ei, vlie maar heen, én keer nooit wéêr, Eer dat ik vlie, Daar ik myn Filis nimmer zie; Vlie maar heen, laatme alleen. 't Is gedaan, Zie ik Filis weêr met voorige oogen aan.
2. Maar, ach! zie ik haar niet, 't Is me een innig zielsverdriet; Het is me een onverdraagb're pyn,
[pagina 5]
Als ik van die vergode schyn Haar 's gezigts ééne dag beroofd moet zyn. Wél, nademaal ik zucht Wanneer ik vér van Filis vlugt, En dichte by Die vrind'lyke oogjes échter ly, 't Is myn hart minder smart, haar te zien, En te stérven, als door Filis oog te ontvliên.
3. Keer weer dan, keer weerom, Lieve minnegloed, kom, kom; Schoon gy myn ziel zo hebt verheerd, Dat gy my heel tót asch verteert, Myne dood kan niet béter zyn vereerd: Loostze om myn minne wé Sléchs, als ik stérve, een zucht óf twé, Stort zy een' traan, Helaas! als zy me ziet vergaan, Ik begeer grooter eer, nóch geluk, Toontze alleen wat médedoogen mét myn druk.