Logo DBNL
Het likteeken (1844)

Het likteeken

(1844)–Hippoliet van Peene–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Het likteeken.
Eerste bedryf.

Het tooneel verbeeldt eene met smaek gestoffeerde Kamer. Links en regts eene tafel.

Eerste tooneel.

JORIS, LOUISE.
joris,
(bezig met eenige boeken op de tafel in orde te leggen.)

Wat wanorde op deze tafel! men zou zeggen dat men vermaek genomen heeft met alles overhoop te werpen.

(louise, binnen komende.)

Mynheer Joris! moet ik het ontbyt van mejuffer opdienen? -

joris.

Ha Louise! zyt gy 't! - Neen, nog niet. Mejuffer heeft gezegd dat zy naer mynheer Arthur zal wachten. Is hy nog niet terug op het slot?

louise.

Ik heb hem nog niet gezien.

joris.

Daer loopt hy nu weêr van vóór vier ure in den morgen in 't veld om kruiden en bloemen te zoeken, welke hy hier dagelyks komt bezigtigen als of zy zeer veel raers in zich hadden... wat boterbloemen en wat madelievekens, anders niet. En daermede bestrooit hy geheel den salon dat het pyn doet om zien. Kyk, daer ligt er ginds nog een pak half verdroogd.

louise.

Mynheer Arthur zoekt zich in de kruidkunde te onderwyzen... Hebt gy my niet gezegd dat hy de medecynen wil studeren.

joris.

Ja... Maer het is toch niet fraei van iemand zoo op hem te doen wachten... en vooral mejuffer, die hem reeds zoo veel goeds gedaen heeft, en bovendien nog toestaet dat hy by haer op 't kasteel komt woonen.

louise.

Ho! maer ook vergeldt hy heur dat rykelyk zoodra de gelegenheid daertoe zich aenbiedt. Heeft hy mejuffer niet reeds van eenen zekeren dood gered, toen hy zich als een uitzinnige tusschen hare peerden wierp, die zoo wreedelyk op hol raekten. En dien dag dan dat hy dien franschen officier met de pistool beroepen heeft omdat hy haer by 't uitkomen van 't spektakel door eenige wat te ligte woorden gekwetst had. 't Is dat mynheer Arthur het ernstiglyk meende. - Gelukkiglyk dat mejuffer de zaek heeft weten te vereffenen. Weet gy wel dat het een regte duivel is, uw aengenomen zoon, mynheer Joris. -

joris.

o Ja! om eenen niet vat hy somtyds vuer gelyk buskruid.

louise.

En inzonderlyk als het onze mejuffer raekt. Zie mynheer Joris, ik denk altemets dat het jammer is, dat mynheer Arthur niet den ouderdom van mejuffer, en mejuffer niet den ouderdom van mynheer Arthur heeft, dan zou het nog wel eens gebeuren kunnen, dat er een huwelyk van kwam.

joris.

Wilt gy wel zwygen, Louise... en waeruit besluit gy dit?

louise.

Men ziet immers wel wat men ziet... en...

joris.

Zwyg, zeg ik u... Mejuffer zal nooit trouwen, daer ben ik zeker van. -

louise,

Nooit?... Kyk eens!... Mynheer Joris, die spreekt er al met zeer veel zekerheid van. Is het omdat mejuffer vyf- en dertig jaren oud is... wel, zy is nog zeer schoon en daerenboven zeer ryk... iets dat wel tegen eene vrouw van twintig jaren opwegen kan. - Ik wed dat het haer aen geene mans zou ontbreken, wilde zy slechts eene keuze doen.

joris.

Neen, Louise, dat kan niet zyn... mejuffer zal nooit trouwen.

louise.

Zoo! daer zou ik wel eens de rede van willen weten.

joris.

En wat Arthur betreft; hy weet te wel wat hy is om ooit zyne zinnen op mejuffer Marie te durven stellen.

louise.

Het schynt my dat, met een gelaet zoo als het zyne en met de geleerdheid welke hy krygt, hy groote oogmerken mag hebben.

joris.

Maer vergeet gy dan dat hy een man zonder naem is, dien ik voor dry jaren uit handen van eenen stervenden vriend, den eerlyken Schoofs te Sinay ontving, die hem zelfs uit handen van eenen onbekenden had gekregen en groot gekweekt. Gy begrypt Louise, een man zonder naem.

louise.

Arme Arthur! Maer hy had toch bloedverwanten,

iemand die voor zyne opvoeding gezorgd heeft; want die geleerdheid....

joris.

Die onbekende, zeker een man van groot vermogen, had Arthur, dien hy slechts dezen naem gelaten had, een bezet gemaekt om tot zyne opvoeding besteed te worden. Sedert de dood van mynen vriend, beschik ik nu over Arthur's inkomsten om hem de beste leermeesters te geven en hem zoo spoedig mogelyk eenen staet te doen bekomen waerdoor hy eene eervolle plaets in de wereld kan bekleeden. -

louise.

Maer hoe komt het dan dat mejuffer een jongeling op het kasteel duldt, die geheel vreemd voor haer is?

joris.

Na den dood van mynheer den graef van Selmar, nu vier jaren geleden, heeft mejuffer,

(met eenen zekeren nadruk)
die ik reeds kende toen zy nog een kind was, my op het kasteel doen komen en er my de plaets van opzigter gegeven. Eerst moest ik die weigeren voor Arthur, dien ik niet geheel verlaten kon. Die weigering koste my veel verdriet, want ik beminde ook zoo sterk onze mejuffer. - Zy raedde er de oorzaek van en weinigen tyd nadien waren wy beiden, ik en myn aengenomen zoon, als leden van de familie, op het slot gevestigd.

louise.

Ha! mejuffer deed er wel aen.... en ik ben zeker dat hare edelmoedigheid zich daer by alleen niet bepaeld heeft. Zy is zoo goed, zoo milddadig jegens alle menschen.

joris.

Ja, daerover kunnen wy ons maer beloven. Arthur heeft al wat een rykmans kind kan wenschen. Mejuffer bemint hem als een zoon, en hy om zich hare liefde weerdig te maken, bemint haer als eene moeder.

louise.

Maer weet gy, mynheer Joris, waerom mejuffer tegenwoordig zoo droefgeestig is.

joris.

Ho! dat is voor familiezaken... een groot proces... wat weet ik... maer stil... daer komt zy.

Tweede tooneel.

de vorigen, MARIE.
marie.

Louise, zorg voor het ontbyt en zeg aen mynheer Arthur dat ik hem verzoek van binnen te komen. -

joris.

Veroorloof, mejuffer!..... Arthur is nog niet t'huis.

marie.

Ja toch; ik heb hem daer zoo even op 't voorplein zien komen.

joris.

Dat is verschillig... ga, Louise.

(Louise vertrekt.)
marie.

Joris! zyn er geene brieven voor my?

joris.

Ja mejuffer; ik heb ze hier op de tafel gelegd.

marie.

't Is wel, myn vriend... Van dezen morgen zal mynheer Simon komen... Laet hem by my... Ik ben voor niemand anders sprekelyk, hoort gy?

joris.

Zeer wel... Heeft mejuffer my niets anders te bevelen?

marie.

Voor het oogenblik, neen, Joris.

joris.

Dan laet ik mejuffer hare brieven op haer gemak lezen.

marie.

Ja, myn vriend.

(Joris vertrekt.)

Derde tooneel.

MARIE alleen; (zy gaet by de tafel zitten.)

Laet ons zien. - Een brief van mynen notaris aen wien ik den staet myner goederen gevraegd heb. Vier honderd duizend franken. - Met moeite het beloop van 't geen men my wil doen betalen. Om het even ik zal de handteekening myns vaders eer aendoen; ik zal van alles afzien. - Ach! niets meer en myn zoon... en ik ware gelukkig. - Deze, ha! van New-York, waer myn vader overleden is. Sedert dry maenden verwacht ik den brief.

(Zy leest.)
‘Mejuffer! in antwoord op uwen geëerden van den vyfden Mei laetstleden, schryf ik u de onderrigtingen welke gy my nopens uw vader gevraegd hebt. In 1830, tydens zyn verblyf op het vasteland, teekende de Graef van Selmar eene verbindtenis waerby hy zich voor zekeren De Cossas borgstelde voor eene som van vier honderd duizend franken. De Cossas ruineerde zich door het spel, maekte bankbreuk en werd voortvlugtig. De baron de Sedan, een ryke kapitalist in wiens voordeel de borg was gesteld geweest, had zich voor koophandelzaken te New-York nedergezet. Hy gaf my de akte, waerdoor uw vader zich als borg verbonden had, in handen en belastte my op den 14en April 1839 uw vader tot betaling der schuld van De Cossas te dwingen. Ik schreef hem hier omtrent, en zonder u de reden van zyne reis te zeggen, stak uw vader naer New-York over, ten einde de schuld af te doen met het verhandelen van

eenige plantagien, welke hy aldaer bezat. By zyne aenkomst in Amerika vernam hy dat een schrikkelyke brand alles had vernield

(ophoudende.)
Arme vader!...
(voortlezende)
De baron de Sedan deed my alle vervolgingen staken, doch weinigen tyd nadien, had uw vader opgehouden te leven. -’ Ach! ik begryp... geheel zyne fortuin was maer genoegzaem om het verlies te herstellen en het denkbeeld van eens 't gebrek te moeten kennen heeft hem naer 't graf gesleept.
(lezende)
‘Korts nadien stierf ook de baron de Sedan en zyn zoon werd eenige erfgenaem van al deszelfs goederen en titels als ook van den schuldbrief ten laste van uw vader of van zyne erfgenamen. Sedert dry jaren heeft de jonge baron de Sedan New-York verlaten om naer Europa bezit van 't vaderlyke erfdeel te gaen nemen, maer het is hier algemeen geweten dat hy in den overtogt schipbreuk geleden heeft en met zyne rampgenooten al omgekomen is.’ Ach! toen de notaris dezen brief schreef wist hy zoo min als ik dat er nog een Sedan in de wereld bestond.

(Zy blyft in droefheid verzonken zitten.)

Vierde tooneel.

MARIE, ARTHUR.
arthur,
by de deur.

Daer is zy... zy zit nog eens in hare diepe mymeringen verzonken... zy heeft verdriet... Wie doet er haer dan lyden?

marie,
(zonder Arthur te zien.)

Wat scheelt het!... ik heb voor niemand meer te zorgen, en voor my- zelven kan ik werken... Maer, hem!... zal ik hem dan nimmermeer wederzien?

arthur.

Hem! zy betreurt dan iemand... dien zy bemind

heeft... dien zy misschien nog bemint... Ho! zoo ik het zeker was!

marie,
(op 't weinige gerucht dat Arthur in zyn ongeduld maekt, zich omkeerende.)

Wie daer?... ha! mynheer Arthur, zyt gy het? Waerom blyft gy daer by de deur staen?

arthur.

Ik zag dat gy bezigheden hadt, mejuffer! en ik vreesde u daerin te stooren.

marie.

Inderdaed, ik las eenige brieven... maer dat moest u niet beletten van binnen te komen.

arthur.

o Mejuffer! ik weet dat gy goed en edelmoedig zyt.

marie.

Het komt hier op geene goedheid of edelmoedigheid aen. Ik heb u al lang gezegd dat gy van den huize waert en ik wil dat gy als zoodanig handelt.

arthur.

Ook zal ik er mejuffer eeuwigen dank voor hebben.

marie.

Ik heb aen Louise gezegd dat ik u op het ontbyt wachtte.

arthur.

Vergeef het my dan, mejuffer, dat ik niet spoediger gekomen ben.

marie.

Waerom dan?... Mynheer Arthur belieft gy nu het ontbyt te nemen?...

arthur.

Als het mejuffer aengenaem is.

marie,
(belt; Louise komt op.)

Louise, breng het ontbyt.

louise.

Terstond, mejuffer. -

marie.

Wel nu, hebt gy dezen morgen eenen goeden voorraed bloemen opgedaen? Joris heeft my gezegd dat gy reeds met 't krieken van den dag naer 't veld waert.

arthur.

Vergeef my, mejuffer... ik ben naer 't veld niet geweest... Ik ben in het park gebleven.

marie.

Ha! gy hebt in 't park bloemen gezocht!... en hebt gy er naer uwe keuze kunnen vinden?

arthur.

Neen mejuffer!... maer ik heb er op myn gemak kunnen denken.

marie.

Denken!

louise,
(met het ontbyt 't welk zy op de tafel plaetst.)

Mejuffer is gediend. -

(af.)
marie.

Neem plaets, mynheer Arthur...

(Arthur gaet regt over haer aen den linken kant van den aenschouwer zitten en schenkt.)
Gy zegt dat gy er op uw gemak hebt kunnen denken... Het zyn dan wel gewigtige zaken waeraen gy te denken hebt dat gy hiervoor zoo de eenzaemheid zoekt.

arthur.

Ja, mejuffer, zaken die my doen lyden en my wel ongelukkig maken.

marie.

o Myn God!... ongelukkig, gy! En waerom?

arthur.

o Mejuffer! vraeg my niet waerom?

marie.

Weet gy wel, mynheer Arthur, dat gy niet redelyk zyt... weet gy wel dat gy voor my geene geheimen moogt hebben. Heb ik u niet gezegd, toen Joris u op het slot bragt dat ik voor u eene moeder zoude geweest zyn.

arthur,
(ter zyde.)

Eene moeder!... zy eene moeder voor my!... o neen... neen... liever geene dan dat zy het zou moeten zyn.

marie.

Komaen; zeg my mynheer Arthur wat u ongelukkig maekt.

arthur.

Gy wilt my dan uit uwe tegenwoordigheid bannen en dat ik er van sterve... o nimmer... neen! nimmer!..

(hy staet op.)
marie.

Myn hemel! wat verschrikkelyks heeft dan dat geheim dat gy my zoo vreest? Handel ik dan zoo streng met u?

arthur.

Gy mejuffer! ho! gy zyt duizendmael te goed voor my... en er zyn oogenblikken dat ik myzelven verfoei, dat ik beschaemd ben over al uwe goedheid.

marie.

En waerom zoudt gy beschaemd zyn, mynheer Arthur?

arthur.

Ho! kyk, vraeg my dat altemael niet... want dan gevoel ik dat ik nog ongelukkiger ben. Laet my lyden, mejuffer... Wat scheelt het u... maer laet my, om 'shemels wil, mogen zwygen!

arthur.

En dat geheim, dat gy my niet zeggen wilt, zoo ik het eens geraden had.

arthur.

Gy!

marie.

Zoo ik u zei dat gy bemint.

arthur.

o Myn God!

marie.

En dat gy weder bemind wordt.

arthur,
(in de grootste opgetogenheid.)

Bemind! o mejuffer! mejuffer! is het mogelyk! is het geen droom? doe my toch van vreugde niet sterven!

marie.

Ja, gy wordt bemind, mynheer Arthur, en Cicily d'Aubray...

arthur,
(verwonderd.)

Cicily d'Aubray!

marie.

Ja, mynheer... zy heeft het my bekend.

arthur.

Cicily bemint my?... ho! dan is zy zoo ongelukkig als ik... want ik, ik bemin ze niet.

marie.

Gy bemint ze niet?

arthur.

Neen, mejuffer.

marie.

Gy bemint dus eene andere?

arthur.

o Ja mejuffer! ik bemin, ik bemin met hartstogt, met al de krachten myner ziel, o meer dan ik het u zeggen kan, eene vrouw die om myne liefde te winnen niet eene van die duizende middelen van behagen, die de vrouwen eigen zyn, in 't werk heeft gesteld, die niet ydellyk met haren geest voor my gepronkt heeft, eene vrouw die ik gezien heb, treurig en hemelschoon in hare droefgeestigheid, en wie myn hart in den stille gezegd heeft: u zal ik beminnen, ik... zoo veel ik kan, zoo veel het God aen den mensch heeft toegelaten. En vraeg my nu niet meer, mejuffer, welke vrouw zoo fellen hartstogt in my ontstoken heeft, dat ik voor haer bezit myn' God zou verloochenen... Vraeg het my niet meer... want, ziet ge wel, daer zyn oogenblikken dat het hart overstelpt is, en dat 't geheim den gepraemden boezem zou ontvliegen... en ik zou het niet willen... o neen! neen! ik zou het niet willen.

marie.

Arthur! Mynheer Arthur!

arthur.

Ach! laet my! laet my... mejuffer... ach! ik ben een ondankbare, eene ellendeling, maer ik ben wel ongelukkig!

(af.)

Vyfde tooneel.

marie,
alleen.

Hy vlugt... hy schrikt voor de ontdekking van een geheim waervan eene vrouw, die hy bemint en die hy my niet noemen wil, het voorwerp is. Hy vreest dan, omdat ik hem eenig goed gedaen heb, dat ik het regt verkregen hebbe om de keuze zyns harte aftekeuren... O neen! neen! mynheer Arthur; gy zult door my niet ongelukkig zyn; gy zult my alles zeggen, en uwe weldoenster zal de eerste zyn om deze keuze, hoedanig

die zyn moge, goed te keuren. Men ontstool my een zoon; gy zult voortaen de myne wezen.

Zesde tooneel.

MARIE, JORIS.
joris.

Mejuffer, de knecht van den heer Simon doet zeggen dat zyn meester hem volgt en dat hy u belangryke zaken medetedeelen heeft.

marie.

't Is goed,... ik zal hem hier afwachten. -

joris.

Ja, mejuffer!

marie.

Joris! uw aengenomen zoon heeft verdriet; weet gy de oorzaek daervan?

joris.

Hy verdriet, mejuffer!... Ik heb nog nimmer zoo iets in hem bemerkt. Goede hemel! en waerom zou hy verdriet hebben! wien niets ontbreekt, wiens wenschen eerder vervuld dan geuit zyn.

marie.

En niettegenstaende is hy ongelukkig, want hy heeft het my daer zoo even zelf gezegd.

joris.

Ongelukkig!

marie.

Weet gy dat hy bemint?

joris.

Het is 't eerste dat ik er van hoor. Hy beminnen! o myn Hemel! en wie dan? Mejuffer Cicily is de eenige

die op het slot komt en laetst heeft hy my nog gezegd dat hy ze niet lyden kon om dat zy zich zoo veel moeite gaf om hem behaeglyk te schynen.

marie.

Neen Cicily is het niet, en nogtans is er de arme juffer dol op verliefd. De naem der vrouw die hy bemint is een geheim dat hy my volstrekt niet wil ontdekken. Maer gy, gy zult het hem vragen en hy zal het u zeggen; want ik wil niet dat hy daerdoor ongelukkig zy. Ach! zouden wy dan hier allen moeten lyden en is het niet genoeg als er eene op dit slot ongelukkig is.

joris.

Ach! mejuffer! gy hadt my beloofd redelykheid te gebruiken en niet meer te denken aen iets dat reeds lang moest vergeten zyn.

marie.

Neen, Joris, neen; zoo iets vergeet men nooit, vooral wanneer men onschuldig is en men echter moet toestaen al den schyn van eene schuldige te hebben.

joris.

Maer mejuffer wie weet er dan uw geheim? wie twyfelt er aen uwe deugd? zyt gy niet voor aller oogen de weerdige dochter van den edelen Graef van Selmar gebleven?

marie.

Ja, myn vader zal gezwegen hebben, dat weet ik, en wat u betreft, ik heb u myne eer in bewaring gegeven, ik ben zeker dat gy my nimmer verraden zult. Maer hy die my onteerd heeft, die het weet, die my misschien kent, zal hy gezwegen hebben? zal hy zich over myne onteering niet beroemd hebben. O Joris! gy weet niet wat ik al sinds dat oogenblik geleden heb. Een woord wat te bitsig gezegd, schynt my eene zinspeling op mynen toestand; een wat te scherpe blik van een man doet my als eene schuldige blozen. En echter, o myn God! heb ik zulks verdiend? Ik was een onschuldig

kind... vyftien jaren oud! wist ik wel wat liefde was. - Liefde! o dat woord was nog nimmer over myne lippen gekomen. Een man des nachts, met geweld in myne kamer gedrongen... o het was eene afschuwelyke daed! de prooi van een man te worden zonder hem te kennen en dan te vertrekken en u aen de schande en de wanhoop prys te laten... O Joris! niet waer, het was eene afschuwelyke daed.

joris.

o Mejuffer!... bedaer u; zoo u iemand hoorde.

marie.

Ja, gy hebt gelyk... maer, ziet ge wel, daer zyn oogenblikken dat ik my-zelve vergeet; dat ik myn geheim zou willen aen den dag brengen om myn hart wat lucht te geven en wat min te lyden.

joris.

Ik herhael het u, mejuffer; gy moet dien voorval zien te vergeten... ik smeek er u om.

marie.

Vergeten dat ik eens moeder was.. o neen, neen, Joris, dat is onmogelyk... Dat kan geene vrouw doen. - Is u dan die schrikkelyke nacht ontgaen, die nacht toen, in uwe hut verborgen, ik den Hemel smeekte om te sterven, Dien nacht werd ik moeder en, rampzalige herinnering! dien nacht werd my ook myn kind ontstolen! zonder het eens te mogen omhelzen, zonder het zelfs myn zoon te mogen noemen, zonder te weten of ik het nog immer zou weder gezien hebben.

joris.

Ach! herstel u, myne goede meesteres, herstel u.

marie.

Begrypt gy nu waerom ik somtyds ween?.. waerom ik deze gebeurtenis niet vergeten kan?.. Bovendien, wie zal my bewyzen dat myn zoon dood is. Neen, er zegt my

hier iets dat hy leeft en dat ik hem eens zal wederzien.

joris.

Maer mejuffer, hebben wy niet met myne vrouw, zaliger! alle mogelyke poogingen gedaen om hem te vinden? en heeft mynheer uw vader niet altoos staende gehouden dat hy niets van dat kind wist en dat hy vervolgens niet wilde dat gy hem daervan nog spraekt. Te meer, hoe zoudt gy eens uw zoon kunnen herkennen, daer gy niets van hem bezit, niets dat u op deszelfs spoor zou kunnen brengen.

marie.

Ik heb geene inlichtingen, niets, 't is waer; en evenwel, myne goede Joris, verlies ik noch moed, noch hoop, want daer waer de bewyzen ontbreken zal myn hart alleen genoeg zyn om myn zoon te herkennen.

Zesde tooneel.

de vorigen, LOUISE.
louise.

Mejuffer! de heer Simon vraegt om by u toegelaten te worden.

marie.

Dat hy binnen kome, Louise.

(Louise vertrekt.)
Joris, myn vriend, verwyder u niet van 't kasteel. Aenstonds zal ik u en mynheer Arthur misschien noodig hebben.

joris.

Gy zult ons aen uwe bevelen vinden, mejuffer.

(Hy vertrekt langs den kant langs waer Arthur vertrokken is.)

Zevende tooneel.

MARIE, SIMON.
simon,
(vrolyk binnen komende.)

Victorie! mejuffer... Laet de feestvlag wapperen... doe

het gastmael gereed maken! en laet ons de vreugde op de vier hoeken van 't kasteel uitbazuinen!... de zege is ons.

marie.

Hoe advokaet! wy hebben dan ons proces gewonnen?

simon.

In tegendeel! wy hebben het verloren... Volkomene nederlaeg, mejuffer. Sinds gisteren is het gewezen. De baron de Sedan wordt meester van alles, niettegenstaende mejuffer van Selmarin 't vrye bezit harer goederen blyft.

marie.

Ik begryp u niet, advokaet.

simon.

Ha! het was eene overheerlyke zaek! vier honderd duizend franken! dergelyke processen treft men alle dagen niet aen. Ook ben ik ditmael wegslepend geweest; eene pleitrede die de ongeloovigsten had moeten. overtuigen.... Ongelukkiglyk was al het goede der zaek langs den kant onzer tegenparty en hebben wy, spyts al onze welsprekendheid, de kans moeten opgeven. Wy gingen ons dan op hooger regt beroepen, want vier honderd duizend franken laet men zoo maer niet schieten zonder vooraf de laetste kansen des regts uitgeput te hebben; en gelyk ik er den advokaet onzer tegenparty kennis van gaf, liet hy my hooren dat de baron de Sedan gestemd was om tot eene overeenkomst te komen. Gy kunt wel denken, mejuffer, dat ik, in uw belang, de gelegenheid niet mogt laten ontsnappen, zoo veel te meer daer wy, met nog eens te pleiten, misschien weinig zouden winnen. Dezen morgen begaf ik my dan zonder uitstel by den baron, nieuwsgierig om te weten wat zyn voorstel zyn mogt.

marie.

De baron heeft zyn proces gewonnen; alles wat ik bezit komt met regt hem toe; wat voorstel kan hy my te doen hebben?

simon.

Dat was ook myne eerste gedachte. Maer gy zult gaen hooren. Ik vond hem in diepe gepeinzen zitten en toen hy my zag, schoot hy uit zyne mymeringen en deed my aenstonds een stoel plaetsen. Ach! mynheer Simon, zyt gy 't, sprak hy; weet gy wel dat ik wanhopig ben van dat proces gewonnen te hebben en dat het my nu waerlyk grieven zou mejuffer van Selmar zoo van alles te ontblooten. Maer wat wilt gy?.. ik heb er de grootste schuld niet in; myne zaekverrigters hebben niet afgehouden! - Zie hier wat ik aen mejuffer van Selmar voortestellen heb; het is, volgens my, een middel om onze geschillen ten beste mogelyk te vereffenen: Ik ben onafhankelyk, niet oud, niet jong, in 't bezit van eenen schoonen titel en van eene treffelyke fortuin; dit is genoeg, myns dunkens, om eene vrouw te kunnen behagen. Ik bied mejuffer van Selmar myne hand; vraeg haer of zy my de hare wil schenken.

marie.

Hemel! zoo veel edelmoedigheid.

simon.

Ja, mejuffer.... en ziedaer waerom ik daer zoo even victorie riep. Een adeltitel, eene heerlyke fortuin, en bovenal nog een knap echtgenoot! de drommel! men zou er alle dagen een proces om willen verliezen. - Moet ik den notaris gaen verwittigen?

marie.

Neen, mynheer Simon!

simon.

Hoe! en waerom niet?

marie.

Om dat ik niet geneigd ben tot trouwen.

simon.

Wat hoor ik! en zoudt gy de aenbieding van mynheer de Sedan niet aenveerden?

marie.

Bedank den baron de Sedan, uit mynen naem, voor al de blyken van edelmoedigheid en achting welke hy my betoont. Zeg hem dat ik hoogst aengedaen ben over zulk een vereerend voorstel, nog meer om zonder my beter te kennen, my zyne hand aengeboden te hebben; maer dat het my onmogelyk is deze aenbieding aen te nemen en dat ik hem zonder uitstel in 't bezit van 't geen hem toekomt zal doen stellen.

simon.

Neen, voor den drommel! dat zal ik niet, mejuffer! Wat! zal ik dan dry maenden lang alles uitgeput hebben om u eene fortuin te doen behouden, welke van den beginne af voor ons verloren was, en als de gelegenheid zich aenbiedt om alles weder goed te maken, zal ik die zoo maer laten schieten? o neen! mejuffer: dat moogt ge van my niet verwachten. Gy zult trouwen of ik ben in staet een proces tegen u zelve in te spannen.

marie.

Gy kunt het, myn goede heer Simon, maer ik zeg u voorop dat gy het nog eens zult verliezen.

(Zy gaet zitten.)
Heb de goedheid de noodige maetregels te nemen om de schuld die wy aen den baron hebben, te betalen. Myn notaris zal u al de inlichtingen geven welke gy kunt noodig hebben. Ik laet alles op u mynheer Simon. Schik alles naer uw goeddunken. Myne fortuin beloopt tot vier honderd en eenige duizend franken; met hetgeen er overblyft zult gy de onkosten en u zelven betalen.

simon.

En gy, mejuffer?

marie.

Ik? ho! eene vrouw hoeft zoo weinig om te leven en men sterft nooit van gebrek als men den moed heeft van te werken. Ik zal werken, mynheer Simon. Dan zal ik misschien in mynen nederigen staet 't geluk hervinden

dat ik lang in de pracht en de grootheid niet meer gevonden heb.

simon.

En gy denkt dat ik het gedoogen zal? Gy denkt dat ik u door een oogenblik eigenzinnigheid geheel eene toekomst zal laten vernietigen? O neen! en gy zult u bedenken, mejuffer; gy zult uwe fortuin behouden met de hand van den baron te aenveerden.

marie.

Nooit, mynheer. - Welkdanig die zy, eerbiedig de reden myner weigeringen dring niet aen om my eene verbindtenis te doen aengaen welke my nimmer gelukkig kan maken. Ik herhael het, bedank mynheer de Sedan voor my; zeg hem dat ik zyne aenbieding beschouw als het streelendste bewys van hoogachting 't welk ik ooit in myn leven ontvangen heb, en dat ik er hem eeuwige erkentenis zal voor verschuldigd zyn.

simon

Mejuffer! dewyl gy zoo vast uw besluit schynt genomen te hebben, zouden al myne woorden vruchteloos worden, en ik zal niet aendringen. Ik zal my by den baron van den last, dien gy my gegeven hebt, gaen kwyten, schoon ik verhoopt had hem beter nieuws te mogen gaen dragen.

marie.

Ga, myn vriend! ik verzoek het u.

simon,
(groetende.)

Mejuffer! -

(terzyde, terwyl hy vertrekt.)
Deze weigering is niet natuerlyk; daer bestaet hier een geheim.

marie,
(belt; Louise komt op.)

Zeg aen Joris dat ik hem in de schryfkamer verwacht.

einde van het eerste bedryf.

Vorige Volgende