Het recht ontkleed

[p. 127]

XXI

‘Ik moet u onderzoeken...’ zei dokter Gabowitz. Hij wees op de onderzoekingsstoel en voegde er aan toe: ‘U kunt u daar achter het scherm uitkleden’.

Terwijl Tonia zich ontkleedde was ze wel wat zenuwachtig, maar ze dacht aan Rudy die haar het adres van de dokter had gegeven en met een knipoogje verzekerd: hij helpt alle vrouwen, als je maar een beetje vriendelijk tegen 'm bent!...

Het adres was niet bepaald imponerend. Gevestigd in het souterrain van 'n burgermanswoning aan een drukke kade. Hij zelf had haar echter dadelijk op haar gemak gesteld.

Een wat zwaarlijvige, forse man van omstreeks vijftig jaar met een bleek gezicht, zwart zorgvuldig naar achteren gekamd haar en donkere wenkbrauwen. Naar ze had vernomen een voor de oorlog naar Holland uitgeweken Poolse dokter die hier opnieuw had gestudeerd en zich als vrouwenarts gevestigd. Hij stond bekend als een bekwaam medicus en ook als een goedhartige man die zelf te veel armoe en ellende had meegemaakt om die van anderen niet te begrijpen. Dat begrip straalde uit z'n donkere wat uitpuilende ogen, toen hij op zachte, belangstellende toon naar de reden van haar bezoek informeerde.

[p. 128]

Tonia had haar lesje naar behoren opgezegd: ze sukkelde steeds met de menstruatie en was ook nu weer over tijd... Er verscheen een wat spottende glimlach over zijn vlezige lippen en op zijn verdere vragen had ze wel zoveel losgelaten dat er een vertrouwelijk gesprek ontstond, zonder dat ze de werkelijke reden van haar komst in duidelijke woorden behoefde kenbaar te maken. Integendeel, dokter Gabowitz bleef officieel. Hij vond het zelfs wenselijk haar erop te wijzen dat hij ingeval van zwangerschap er niet aan dacht zijn positie in gevaar te brengen door het plegen van abortus. Hij kreeg maar al te veel aanzoeken van dien aard en om geld gaf hij niet...

Tonia vreesde aanvankelijk dat ze beter thuis had kunnen blijven, maar ze kreeg weer enige hoop toen de dokter haar verzekerde dat wanneer een vrouw over tijd is met de menstruatie, dit niet altijd het gevolg van zwangerschap behoeft te zijn.

Ze verscheen van achter het scherm, geheel naakt, en hield haar hemd in een kuis gebaar, tegen haar kin geklemd.

De dokter hielp haar voorzichtig in de onderzoekingsstoel en plaatste haar voeten in de hakkenhouders. Het hemd spreidde hij uit tot aan de schaamheuvel. Zo lag Tonia weerloos en in afwachting, terwijl ze hoorde dat dr. Gabowitz omstandig z'n handen waste in het fonteintje. Nog nimmer in haar leven had ze zó voor een man gelegen, maar ze voel-

[p. 129]

de zich in het geheel niet beangstigd. Ze keek naar de gore pleisterkalk van het plafond en was benieuwd wat er met haar gebeuren zou.

De dokter haastte zich niet. Wel hoorde ze hem bezig met instrumenten die hij uit een glazen kastje haalde. Ze trachtte het hoofd op te richten om te zien wat hij eigenlijk precies uitvoerde, maar die houding was zo ongemakkelijk dat ze maar weer dadelijk in haar rustende positie terugzakte, haar knieën stijf tegen elkaar aangedrukt. Daarna voelde ze hoe hij behoedzaam haar benen wijd uit elkaar bracht en met zijn hand eerst haar borsten en daarna haar vrouwelijkheid betastte. Die hand was zacht, bijna liefkozend. Onwillekeurig dacht ze opeens aan Jonnie, hoe hij hetzelfde deed, maar diens aanraking was onachtzaam, eerder ruw en gehaast. De dokter was blijkbaar tevreden over haar passieve medewerking. Ze hoorde zijn stem met het even waarneembare accent van de vreemdeling.

‘Zo een gaaf kunstwerk van de natuur zien we niet iedere dag...’

Ze voelde zich gevleid en omvatte haar beide borsten met haar handen. Hoewel ze het niet zag, voelde ze dat zijn dikke lippen haar vluchtig op de onderbuik kusten. Ze onderwierp zich, ook toen zijn vingers zich in haar vrouwelijkheid bewogen. Het duurde wel wat lang en ze had zich gemakkelijk tegen het onderzoek kunnen verzetten. Wanneer ze alleen maar haar voeten uit de hakkenhouders

[p. 130]

had vrij gemaakt en haar lichaam naar achter bewogen, maar ze deed het niet.

Ze gaf zich geen rekenschap van wat er precies met haar gebeurde. Het had iets van een onderzoek, maar ook van een verovering. Bovenal was het onpersoonlijk als de toenadering van twee dieren in het veld. Twee dieren die elkaar niet kennen, maar toch wederzijds medewerken aan het opvolgen van een bevel waaraan ze zich niet kunnen onttrekken. Even zag ze zijn donkere gestalte vanaf het voetenplankje boven haar oprijzen. Zijn verheerlijkte lach waardoor hij jong werd en aantrekkelijk. Hij boog zich over haar heen en in een plotselinge opwelling omvatte zij het zware lichaam met haar beide armen.