Princelijcke deuijsen

[fol. 133v]

Supplicio laus tuta semel.

[fol. 134r]

Een Indiaen gheinportuneert wesende op eenen tijt ende ghedwongen door tghebot vanden Coninck Alexander om te schieten, om datmen seyde dat hy een seer goedt schutter was, ende soo gheschict int schieten metten hantboge, dat hy van verre den pijl schoot in eenen rinck: niettemin hy en wildet daeromme in gheender manieren doen. Die Coninck dat siende, beual datmen hem hanghen soude. Maer alsoomen hem was leedende ter doot ende datmen hem vraechde waeromme dat hy niet en wilde schieten, soo antwoorde hy, dat was wt vreesen dat hy missen soude, om dat hy in langhen tijt niet en hadde geschoten. De Coninck van dien gheaduerteert sijnde, ende verstaende dat hijt niet en hadde ghelaten wt obghehoorsaemheyt, maer wt vreese van bespot te worden, dede hem weder los laten, hem seere verwonderende van zijn eerghierich herte, considererende dat hy lieuer hadde te steruen, dat dat hy in eenigher manieren soude gheuonden werden onweerdich te wesen die goede name ende fame die hy hadde.