De geschiedenis van Suriname

[p. 48]

De staking van '73, de staatkundige onafhankelijkheid

Bij de toekomstige onafhankelijkheid van Suriname, wil Nederland bovenal ervan verzekerd zijn, dat de winsten naar het buitenland blijven vloeien. De regering Sedney-Lachmon was reeds nauw verbonden met de buitenlandse maatschappijen o.a. United Fruit, ITT, Wageningen. Ze zette de poorten nog wijder open voor de Nederlandse en Amerikaanse ondernemingen. Om mogelijke nationalisaties tegen te gaan, werden er bedrijven opgezet (z.g. joint-ventures), waarin buitenlandse maatschappijen samen met de Surinaamse Staat deelnemen. Door deze opzet kan de Surinaamse regering, als deelgenoot in de joint-venture, gedwongen worden op te treden tegen stakers. Ter vervanging van de Nederlandse soldaten werden Surinaamse dienstplichtigen opgeleid door Nederlandse adviseurs om hen tegen het verzet van hun eigen volk te kunnen inzetten.

Nederlandse en later Amerikaanse wapens werden aan Suriname overgedragen. Maar het verzet was niet te onderdrukken. In 1973 brak er een staking uit, die het hele openbare leven lamlegde. De ambtenarencentrale CLO was de stuwende kracht in deze strijd tegen lagelonen en voortdurende prijsstijgingen. Linkse organisaties doorbrake de hetze van de pers door de uitgave van eigen bladen: het CLO-bulletin, de Rode Surinamer en Manifest. Demonstraties van duizenden trokken door Paramaribo. De terreur van de politie was ongekend hevig. Zij schoot de militante vakbondsleider Abaisa neer. Sedney dreigde met de mogelijkheid van Nederlands en zelfs Braziliaans militair ingrijpen. Ondanks de inhouding van de lonen werd de staking, mede door de moedige steun van de vrouwen, maanden volgehouden.

[p. 49]

Als resultaat van dit volksverzet viel bij de daarop volgende verkiezing het korrupte kabinet Sedney-Lachmon. Het werd vervangen door de NPK-regering onder Arron, een kombinatie van 4 partijen: de NPS, PNR, PSV en de KTPI. De vakbeweging kreeg een vertegenwoordiging in de Staten. De onafhankelijkheid vóór 1976 kwam als eerste eis op het program van het nieuwe kabinet. De Nederlandse regering wil na de onafhankelijkheid de stroom van Surinaamse immigranten indammen, die als gevolg van de toenemende armoede en uitzichtloosheid naar Nederland vertrokken. Suriname moet sociaal geloosd, maar ekonomisch behouden blijven. Rechtse krachten pogen de onafhankelijkheid te ondermijnen door het scheppen van tegenstellingen tussen Creolen en Hindostanen. Onder de bevolking van Suriname groeit echter de overtuiging, dat er voor een werkelijke bevrijding van armoede en onrecht door gezamenlijke strijd van alle bevolkingsgroepen een einde gemaakt moet worden aan de buitenlandse uitplundering. De overwinning van de volkeren van Vietnam, Guinee Bissao en Cuba zijn daarvan een inspirerend voorbeeld. Naast de vakbeweging zijn nu ook organisaties aan de basis ontstaan. Na 1970 hebben de bewoners van de volkswijken en de plantages volkskomité's opgericht. Het doel is: op te komen voor de plaatselijke belangen, het politiek bewustzijn te vergroten, en de vakbondsstrijd te ondersteunen. In 1974 is het Demokratisch Jongeren Front (DJF) opgericht. Het doel is bestrijding van de jeugdwerkloosheid, gebrek aan rekreatie en de slechte onderwijssituatie. Zij geven het blad ‘de Rode Ster’ uit. De Organisatie van Surinaamse Vrouwen (OSV) richt zich op de speciale problemen van de Surinaamse vrouw. Suriname is op weg om, in een gezamenlijke strijd van de breedste lagen van de bevolking, van de arbeiders, landbouwers, ambtenaren, vrouwen, progressieve intellektuelen, zich te bevrijden van iedere vorm van buitenlandse overheersing. De staatkundige onafhankelijkheid, die na de heftige staking van '73 verworven wordt, is een overwinning in de strijd tegen 300 jaar Nederlands kolonialisme.