Het land der willekeurigen (onder pseudoniem J.A. Schasz)

[p. 118]

Een en dertigste hoofdstuk.
De bedsteeplank breekt.

De Schoone vervolgde haar gesprek, schoon wij in den donker zaten.

de schoone .

Zo dra waren deeze Abimelechsklanten niet voorbij, of ik wierp een menigte vuil hooi over de mande heen, met oogmerk, om in deezen nagt, u te komen verlossen, zo gij er in mogt zijn.

ik .

Ach! waart gij die Welddaadige?

de schoone .

Dat was ik.

(Hier kwam haar hemelsche wang zo digt bij mijne lippen, dat ik mij niet wederhouden kon, haar eenige kusschen te geeven.)

de schoone , mij insgelijks kusschende.

Gij zijt mij geene erkentenis verpligt. - Dit en meer ben ik u verschuldigd, - mijn Vriend!

(Mijn hart jaagde geweldig.)

[p. 119]

Ik kwam, toen het reeds nagt was, ter plaatse waar de mande stond; dan gerugt hoorende, verborg ik mij. Vervolgens zag ik, dat de mande weggedraagen werd.

Zij naamen den gang naar mijn tuin, en aldaar zettede zij u neder. Gij weet wat er verder gebeurd is.

(Hier brak de bedsteeplank, zekerlijk door de zwaarte van ons, die er op zaten, en wij rolden, in Compagnie, tot op en over den Dominé.)