|
| |
| |
| |
Blyde inkomst Van zijne Koninglijke Hoogheyt Den Heere Prince van Orange, Na het innemen van de stad Bon, Verwinner weder gekeerd.
Vrolijk! Vrolijk! de Prins keerd weder, de Prins keerd weder,
Gekroond met heyl en Segen;
Op des Vyands verbeve Sterkten,
Met dappren moed, verkregen.
Laet nu dan weder Holland; bedolven in de Asschen,
Haer Aenzigt op gaen heldren, en schoon afwassen.
't, Water, 't water, 't water, most Cours verandren,
En leerde tweemael ebbens;
Op 't vermetel Voornemen, en 't Landen der Englandren,
En 't Landen der Englandren,
't Heeft zig van d' oude Pligten en de Natuur ontslagen;
| |
| |
Om nae Gods wil zig’ om náe Gods wil zig
De winden, de winden, de winden, Oost Noort, Zuyd, West,
Nae dat elk noodig had nae dat elk noodig had.
Smyrn' en Oostindiên, met rijke Koopmanschappen,
Die konnen klaer getuygen,
Die konnen klaer getuygen,
Hoe God haer liet Ontsnappen.
De schrikkelijke Regen, selfs in de Regenmaenden,
Sag men nu voor de Droogre wijkken,
Die weg voor't Leger baende:
Soo, dat men 't Schur kon voeren,
Soo, dat men 't Schut kon voeren
't Ys, 't Ys, en der Franzen Aenslag is op een nagt versmolten:
Wonder is't, hoe he Water den Haegschen brant komt blussen,
Eens, en daer nae, nog driemael,
Eens, en daer nae, nog driemael
Zijn twee vlooten geslaegen,
Gewapent van de twee magtigste Croonen;
| |
| |
Die d' heele Weereld konden,
Met haer geweld afloopen.
O diere Heerschappyen, die men moet zoeken
Met zoo veel Christen bloed!
O Drift der Princen, ô Drift der Princen,
Wijl men woed hier beneden,
Is ons' Held hooger op getrokken,
En greep haer by den Gorgel;
's Rijks Vorsten, 's Rijks Volkeren die riepen, ach, wee, ach!
Een Prins, het onderwesen,
Quam weder tot zijn Heer,
Quam weder tot zijn Heer:
Den ander blijft in vreesen,
Maer, ondertussen ziet hy ziju Landen stroopen.
Zelfs alle Elementen waren op onze Zy,
Maer 's Princen hart en armen
Hy heeft de Fransche banden,
En Thetis slaefsche Ketens aen twee gebrooken,
Die, vluchte uyt zijne Steden,
Door snood Verraed, gewonnen,
d' Ander kromp na zijn Havens,
Dat de Lenden hem sleepten,
Dat de Lenden hem sleepten.
| |
| |
Kom Phoebus, die de Nevlen doet flux verdwynen,
Kom, laet ons uw Hoogheyt vieren,
Gy zijt wel zonder rimplen;
| |
Nota.
Dat het voorstaende geen Gedigt, maer alleenig
Woorden zijnde, op verscheyde Musijk-stukken,
Waerom daer in geen geregelde Rijmtrand.
Zoo als door het verdre Werk, heeft konnen vallen.
|
|
Auteursrechtvrij