|
| |
| |
| |
Herstelling van Carel den Tweeden, Koning van Groot Britagne.
MDCLX.
De Trommel krijgt een gat; het bersten der musquetten,
En 't steeken der trompetten,
Is heesch, by 't Vreugdgesdrey,
Dat nu gezongen word van Englands Maegdenrey.
Het hart was als verkropt, en 't ingewand van 't witte
Doorlugtig Rijk der Britten,
En quijnde als een boom, dien 't sap ontrokken word.
Men zag den Holhond nooyt verzaad van bloed te slorpen:
Den Heylgen Bisschops Hoed
Bedompeld en geverwt in 's Meesters eygen bloed.
Men zag 'er Koningen haer droeve rollen speelen
Op Londens moordtoneelen:
De Wereld dreunen op het geven van een slag.
Men riep; wat heeft zoo schelms, zoo heylig 't bloed verslonden?
De Echo antwoord, Londen;
Tot wedergalmen, om de veelbeid van 't gezugt.
| |
| |
Waer sliep de Donder, doe zy 't sloopen zag der Thronen,
En 't swerven van de Soonen,
Dat zy den Moordenaer niet in 't gedarmte trof.
Maer neen, het Noodlot gunt hem 't ende zijner dagen:
Om selfs die geen te plagen,
In 't vorderen van zijn vervloekte Heerschappy.
Hier vondmer een, die 't lot des Konings leggen wilde,
Op 't vloeken van Mathilde:
Als of der menschen Vloek yets had met God g[...]meens.
De Hal is steeds versien; daer zijn geen sekte wyken
Elk Staetsman is een beul;
En niemand vind by haer, äls door zijn armoe heul.
Die 't Volk, eens gevens moe, met woorden Weet te sussen,
Die raekt terstont op 't kussen;
Een Lid van 't Parlement,
Dat in een week, weer is, of dood, of onbekent.
Dus gaet het binnen. En van buyten, ziet m'er vlooten,
Door Zee en Baren stooten:
Zijn toomeloosheid dreygt
All', die het hoofd voor hem niet met eerbiedigh neygt.
De dood, die op 't lest zag sijn gruwel soo vermerel,
Verschopt hem uyt zijn zetel;
Waer door hy dood ter aerd, of noch veel dieper lag.
| |
| |
Hier woeldt men in 't Gebied; hier komen zig zijn Soonen
De Staetzugt draeyt het rat,
En werpt wel haest ter neer, die in het toppunt zat.
Dan sweerd men Floedwoed trouw; en 't ander uyr weer Lammert;
Tot dat het God eens jammert:
Al dit Gespuys verdrijft, als met een dwarrelwind,
Monch raekter op: en denkt aen zijn geswooren trouwe,
Voor eeuwig vast gehouwe;
Des Konings Wederom zijn Scepter, en zijn Naem,
Zoo lang de Noordster houd zijn woonplaets in het Noorden,
Des Konings onderdaen, en Heer van 't Parlement.
Weg met die rommelsoo, weg met die operaepte,
Die schrapten, en die schraepten;
De Eendragt van, het Volk maekt hier een Koningrijk.
Geen magt van Magten, nog geen hulp van Menschen handen,
Die voor hem samen spanden;
Van God geroepen is, om op den Throon te treên.
kroonDt CareL De t WeeDe.
|
|
Auteursrechtvrij