|
| |
| |
| |
Op het aenschouwen Van de comeet. 1664.
HOe hoog is 't menschelijck verstandt verheven,
Wat krijgt Natuyr al tacken aen haer kroon,
Dat wond'ren selfs staen onder haer geboôn,
Het werdt haer al als moeder toegeschreven;
Schoon sy daer tegen spreekt: Maer hoe mach 't wesen,
Dat yder een soo slegt de wegh loopt mis,
Ten sy, dat dit haer blintheyts reden is,
Dat moeder min, als vader staet te vreesen.
Het quaet geweten slaept, men wil Godts tooren
Niet duyden op sich self, of sijn geslaght,
Daer Godt nochtans niet haestigh gaet, maer sagt,
Die 't geen lang is verdient noch dreygt te vooren.
De gantsche Stadt is yverigh en wacker:
Maer met wat oogh, dat elck de Ster aensiet,
Hy en voldoet des Scheppers oog-merck niet,
Het oog siet wel, maer het geloof werdt swacker,
d'Een meet den op of ondergangh, of roede,
Een roe lang, die noch langer roeden dreygt:
Maer geen die knie, of hooft, of herte neygt,
En kust Godts roe, noch versch geverft van bloede.
d'Een seyt het gelt den Koningh met drie kroonen,
En 't verdre Noordt: de Koningh roept 't is vals,
| |
| |
En schuyft die straf misschien op onsen hals:
Maer Godt die dreygt, daer hy sijn boô komt toonen.
't Is seker dat hy eens sal komen wreecken,
Hy wett sijn toorn, sy komt dan vroeg of spae,
Menspreeckt vergeefs, als straf komt, om genae,
En Godt sendt niet vergeefs een Hemel-teken.
Dit jaer was vreemdt-noch borger-tong niet stom,
Doe Duytslant weend', en dat de Kroon van Prage
Voor Frederick te lastigh viel te dragen,
En al de Grenzen kraeckten om en om.
Tot eyndelijck 't glas was ten eyndt gelopen,
Van Godts gedult, het Lant wiert wildt en woest,
De Steden onbewoont, en yder moest
Sijn sonden met de vlucht of doodt bekopen.
Wat boden wilt ghy dan, dat Godt sal senden,
d'Een preeckt op stoel, en d'ander in de lucht;
Maer alle beyd' eylaes noch sonder vrucht!
Elck hoopt voor sich geen kreunt gemeen' elende.
Soo sorg ick dan voor my, en eysch genade,
Kom volgh my nae; want doet dit yder een,
Soo werdt de plaeg gekeert van het gemeen,
En niemant hoeft Godts toorn op sich te laden.
Geen die weet Godts besluyt tot noch verborgen,
Noch welcken wegh sijn gramschap nemen sal,
Waer vluchten wy dan heen nae Bethlems stal
Daer Jesus leyt, die voor ons all' sal sorgen.
Die ons bevrijden sal, ten minsten troosten;
Laet dese Ster niet gaen uyt ons gesicht,
| |
| |
't Is seker dat sy ons tot Christus licht,
Gelijck sy deê den Wijsen uyt het Oosten.
Komt Koningen, en (soo 'er noch zijn) Wijsen;
De wegh en is niet swaer en 't Offer licht;
Een sterck gebedt is van geen groot gewigt,
En doet nochtans Godts toorn-schael opwaerts rijsen.
Kom buygt u neer voor Godes Eengeboorne,
Voor hem die 't volck met ys're scepters slaet,
Als 't buyten 't spoor van sijne wegen gaet,
En kust den Soon, dat hy sich niet vertoorne.
Dan sal men sien de vriend'lijckheyt des Heeren,
Die wel verheft sijn vaderlijcke handt,
Daer mee te straffen, 't een of't ander landt,
Op dat daer door de andere sich bekeeren.
Dan sal het Oost alleen geen Wieroock brengen;
De Moor, den Arabier, den Indiaen,
't Sy hy de Son siet op of onder gaen,
Sal by Gods kribb' sich met Godts volck vermengen.
Want sijn genaed' en bindt sich niet aen 't Noorden,
Noch Zuyd, noch Oost, noch aen het warme West,
Sijn goetheyts stoel rust niet in een gewest:
Maer overschaduwt al des werelts oorden.
|
|
Auteursrechtvrij