|
| |
| |
| |
Aen de Fortuyn.
O Machtige Vorstin, die tusschen vrees en hoope
Geseten zyt ten throon, voor wien men hooft en knie
Ootmoedig buygt, op wien elks oogen gaen, en die
De heele werelt doet in haer gareelen loopen:
Geen Paphos, Delphos, of geen hondert stedig Crete,
Bepaelt uw machtig Koninckrijck,
Uw Scepter reyckt oneyndelijck,
Ghy doet soo wel den Noorman sweeten,
Als d'hitte aen den Moor vergeeten,
En deelt uw gaven ongelijck.
Daer al de deughden zijn selfs in de mensch gelegen,
Sijt ghy 't die sich alleen der menschen macht ontreckt,
Dat sietmen, als de Vorst met lauwer-blaên gedekt
Rijdt op sijn vreugde-koets, en wederkeert met zege;
Want gy bestiert wel 't meest het lot der oorelogen,
Het wert een deugt een helden-stuck,
't Geen eygentlijck maer is geluck,
Hoe dickwils dat der menschen oogen,
Door dese schijn-deugd zijn bewoogen,
Noch dragen sy het selfde juck.
Soo haest de dwaesheyt in de werelt was gebooren,
Sijt ghy door hare stem tot een Godin gemaeckt,
Die nu met groot berou haer eerste keure wraekt,
Wijl sy u meerder siet van acht'ren als van vooren;
Ghy schud de throonen, dat der Vorsten lenden kraken,
| |
| |
Ghy werpt de Myters in het zant,
Of soo gh' u op het platte landt,
Wat by den Land-man wilt vermaken,
Ghy doet hem of sijn hoy-schuyr blaken,
Of biedt hem een gevulde handt.
Al watter aessemt moet op uw geboden passen,
Ghy doet den mensch somtijts de pols wat grover slaen,
Dan doet gh' hem weder met gebukten halse gaen,
Een wijs mans hert alleen is uw gebied ontwassen:
De Goden vreesen selfs uw felle geessel-swepen,
De blixem wert voor u gesmeet,
De wint staet op uw woord gereet,
Neptuyn doet duysent rijcke schepen,
Ten offer voor uw altaer slepen,
En koopt uw gunst door and'ren leet.
Maer wat is doch uw gunst een vreughd van weynig uyren!
Die, als het rad weêr draeyt uw vriend bedroefder maeckt,
Als die geen diese noyt voor desen hadd' gesmaekt,
Soo dat het is een soet om namaels te besuyren:
Noch soecktm' uw voorhoofd, en veel sien 't oock; maer ick blinde,
Mijn oogen blijven onverlicht,
'k Geloeft ick eer en ruym soo licht,
Den oorspronck van de Nijl sou vinden;
Of 't hol der onbekende winden,
Als uw verblijdende gesicht.
Houdt eenmael op van so standvastig gram te wesen,
En nu 'k de weg niet weet, hoe 'k voor uw oogen kom,
Soo weest soo goed voor my, en keert u selver om,
| |
| |
Dat ick de vriend'lijckheydt mach uyt uw aenschijn lesen,
Dat deel, daer gy den mensch alleen med' kont behagen,
Is my alleen maer onbekent;
't Is waer, men is het ongewent
Van 't onbekend' sich te beklagen;
Maer eynd'loos ongeluck te dragen,
Helpt selfs het grootst' geduldt ten endt.
Gy hebt het immers niet verlooft u eens t'ontfermen,
'k Werdt moê van met de neck steeds aengesien te zijn;
Soo gy daer in volhert, soo raet my oock mijn pijn,
Uw rugh te vlieden en de wijsheyt te omarmen,
Sy is het trouwste, dat ter wereldt is geschapen,
Sy geeft verlichtingh in de smart,
Sy is het die des menschen hart,
Versien kan met een schoot-vry wapen,
En 't hoofd doen onbekommert slapen,
En die 't verwarde weêr ontwart.
Sy wijst den rechten wegh om hier vernoegt te leven;
Sy wijst den rechten wegh tot een geruste doodt;
Sy is het die tot haer de heele werelt noodt,
Met onvermoeyde stem om eeuw'ge vreugt te geven,
Sy kost voor Romulus ten Hemel banen,
s'Heeft Hercules by de Goôn gestelt,
Door haer is't, dat soo meenig Heldt
Gestort heeft meerder bloedt als tranen;
Haer Scepter vrijdt haer onderdanen
Voor ongeluck, list en geweldt.
|
|
Auteursrechtvrij