Proef-stukken van heilige sinne-beelden. Deel 1

Op de Duiven en Tortelduiven.

Psalm lxxiv. vers. 19.
Geef aan het wild gedierte de ziel uwer Tortelduiven niet over: Den hoop uwer Elendigen vergeet niet in eeuwigheid.

Wat hoor ik? 't naar gekirr van weereloose duiven,
Die vlugten vol van schrik voor wreede haviks-kluiven:

Verbergd gy nu ô schoone uw blinkend pluimcieraad?

Mag ik niet langer sien uw lieffelijk gelaat?

Hoe treurt de kuische duif! genoodsaakt heen te swerven
En 't soete by-zyn van haar wederhelft te derven.

Soo kermt een' reine ziel, wen Jesus, lang getergd,

Sy lieflyk aangesigt een' oogenblik verbergt.

Dus klaagt Gods Zion nu; Sy schynt van God verlaaten,
Haar' wegen worden woest; hoe eensaam zyn haar' straaten!

Verstoord van Babels rot, als havikken, verwoed

En vol dog onversaad van haar onschuldig bloed.

[p. 45]

 

Geef, roept sy, trouwe God, geef aan die wreede gieren,

 

Ontmenschte menschen, schrik- en wilde monster-dieren,

 

Uw' bange tortelduif niet over tot een buit!

 

Heb medelyden met uw' duurgekogte bruid.

 

Dit naar en bang gekerm, gereesen uit de klooven

 

Der holle rotsen, vliegt tot 's Heeren Throon hier booven;

 

Laat hooren Uwe stem', segt Jesus, Uw geluid

 

Is aangenaam, waar voor Ik nooit Myne ooren sluit.

 

Maar toon M'ook Uw gelaat; toon kuische duiven-oogen,

 

Dan sult Ge op My, ô Bruid, soo veel Gy wilt vermoogen.

 

Bewaar u rein en lyd, als Christ'nen, sonder schuld;

 

Uw welbeproefd geloof, uw' hoop en taai geduld

 

Syn Silv're vleugelen met dierbaar Goud omgeeven,

 

Slag-pennen sterk genoeg om hemel-waart te streeven.