Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Lxv. Psalm.

1      IN stilheyd word uw' lof gezongen,
O God, in Sion; daar
't Beloften-offer onzer tongen,
Doch zonder veel gebaar,
U heyliglijk word opgedragen:
Dewijl U ons gebed
In stillen aandacht kan behagen:
Waar op Gy merkt, en let.

2      Voor U zal alle vleesch verschijnen:
Mijn' onge-

[fol H2r]

 

 

rechtigheyd

 

Dee mijn vrymoedigheyd verdwijnen;

 

Maar van U zelfs geleyd

 

Tot uw' Genade-troon, in vreden,

 

Verzoent Gy onze schuld:

 

Zoo dat Gy aan ons overtreden

 

Niet meer gedenken zult.

 

 

 

3      O zalig dien Gy hebt verkoren,

 

Dat hy uw' Huys genaakt,

 

Met U te naad'ren na behooren,

 

Daar hy zijn woning maakt;

 

Dien, met het goede begenadigt,

 

En met den overvloed

 

Uw's heyligen Paleys verzadigt,

 

Uw' schat der volheyd voed.

 

 

 

4      Gy zult ons, door ontzagb're blijken,

 

Heer, uw' gerechtigheyd

 

Doen zien, en and'ren doen bezwijken

 

Voor uwe Majesteyt:

 

God onzes heyls, op wien vertrouwen

 

Zy, welk' uw' gunst bestraalt,

 

In d' uyterst' oorden, en landdouwen,

 

Die Aard' en Zee bepaalt.

 

 

 

5      Gy gordelt met uw' kracht de bergen:

 

't Zeewater bruyz' zoo 't wil;

 

Laat Volk, en Volk, elkand're tergen;

 

Gy stuts' en maaktse stil:

 

Gy doet de verre Volk'ren vreezen,

 

Door teek'nen van uw' macht;

 

En d'in- en uyt-gang vrolijk wezen

 

Van 't Daglicht, en de nacht.

Pause.

6      Gy maakt het Land na vocht begerig,
En giet een

[fol H2v]

 

 

vollen vloed

 

Van water, 't geen het mild, en smerig,

 

En drachtbaar worden doet;

 

Daar 't toebereyd, voor 't welig koren,

 

Verstrekt een vruchtb're stee

 

Waar door het, dronken in zijn voren,

 

Deelt vollen wasdom me:

 

 

 

7      Dan word het in zijn vrucht gezegent:

 

Uw' Goedheyd kroont het jaar;

 

Wat is het dat ons hier bejegent,

 

O grooten Zegenaar!

 

De voetstap uwer vettigheden;

 

Die, daar haar kracht doorkruypt

 

Al 's aardrijks meer en mind're leden,

 

Van volheyd vloeyt, en druypt.

 

 

 

8      En zakt langs bergen, en valeyen,

 

Op 't vlakke der woestijn,

 

En doet de heuv'len, en de wey'en,

 

Verheugd, en vrolijk zijn:

 

Men ziet de dart'le kudde dwalen

 

Uyt keur van weyd', en spijs;

 

En 't drachtb're kooren dekt de dalen,

 

Daar 't uyt zijn lengte rijs'.

 

 

 

9      O welk een vreugd, en juych-geschater,

 

Dat door de velden klinkt!

 

't Zy 't dagligt rijz', of daal en later,

 

Daar yder vrolijk zingt;

 

En dat te velde koom, en keere,

 

De Harder met zijn vee;

 

Of dat de Landman quinkelere,

 

Om 't goed dat God hem dee.