Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

[fol G7v]

Den Lviij. Psalm.

1      MYn Goude ziel-kleynood gedragen,
Doet, uyt een welbewust gemoed,
O Mannen, die geen recht en doet!
My u, op uw' geweten vragen,
Of waarlijk in gerechtigheyd,
En billikheyd, uw' oordeel leyt?

2      Neen, enkel ongerechtigheden
Bewerkt uw' hert; en 't geen gy weegt,
Wanneer uw' lust het booze pleegt,
Rust op 't geweld, niet op de reden:
Wijl deugd van 's moeders lijf ontbreekt
Den godlooz', en die leugens spreekt.

3      By't dood-verderff'lijk gift en zwadder,
Het geen een slang te keel uytschiet,
Wijkt haar fenijn der boosheyd niet:
Zy zijn gelijk een dooven adder;
Doov', overmits hy naar het woord
Van zijn bezweerder niet en hoort.

4      Want deze schijnt het oor te stoppen
Voor die, in dit bedrijf verzocht,
Zijn dood'lijk aart belezen mocht:
Breek Gy, o God, die wrevelkoppen
De tanden; breek dat Leeuws-gebroed
De baktand hunner evelmoed.

Pause.

5      Laat hen de kracht der ingewanden
Als water smelten in het lijf,
Op dat se laf daar hene drijf;
En nemenz' hun geweer in handen,
Ga d'aangelegde pijl daar heen,
Als zenu'loos, en afgesneen.

[fol G8r]

 

 

6      Ia laat hen als een slek verdwijnen,

 

Die weg gesmolten voor het zout

 

Zelfstandigheyd noch wezen houd:

 

Of, dien de zon niet mach beschijnen,

 

De misdracht van een vrouwen-dracht

 

Niet eens gerekent, noch geacht.

 

 

 

7      Een doorne-vier dat, aangesteken,

 

Het ziedend nat ten pot uytjaagt,

 

Verbeeld' uw' toorne, die hen plaagt,

 

En wegrukt, alsse door koomt breken:

 

Om welke wraak 't rechtvaardig hert

 

In God gesterkt, en vrolijk, werd.

 

 

 

8      Gebeurt het hem den voet te wassen

 

In 't godd'looz' uytgestorte bloed;

 

Hy heyligt God in zijn gemoed,

 

Met op zijn oordeel toe te passen:

 

Ia immers iss'er, tot een vrucht

 

Der Vroom', een God die d'Aarde tucht.