Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Lvij. Psalm.

1      ZIe hier de kracht van 't Goude-ziel-kleynood
Dat David droeg, toen hy voor Saül vlood,
En zich verborg in nare bosch-spelonken;
In 't hert der aard', in schadu van de dood,
Verzonken, maar in wanhoop noyt verzonken.

2      Zijt Gy m' o God genadig! want mijn ziel
Vertrouwt op U, aan wienz' 'er hecht en hiel;
Die toevlucht zoekt om zich te bergen onder
De schadu van uw' vleug'len twijl 'er viel
Zoo vreess'lijk' en verderffelijken donder.

[fol G7r]

 

 

3      Ik roep tot God den Alderhoogste! tot

 

Den God die my zal vesten in mijn lot;

 

Met my zijn hulp ten hemel af te zenden:

 

Mijn Vyand maak te schande Gy, o God!

 

Wiens waarheyd en genade nimmer enden.

Pause.

4      Nu leyt mijn ziel als in der Leeuwen kuyl;
De tanden in dier stokebranden muyl,
Gelijk hun tong, zijn spiessen, pijlen, zwaarden:
Verhef, o God, terwijk ik duyk, en schuyl,
Uw' macht om hoog! en toon uw' eer op aarden.

5      Zy hebben voor mijn gang een net gebreyd;
Mijn ziel gedrukt; een kuyl, die voorme leyt,
Gegraven, maar zijn zelf 'er in gezonken:
Nu is mijn hert, mijn hert, o God bereyd,
En tot gezang voelt zich mijn geest ontfonken.

6      Waak op mijn Eer, en neem de luyt te baat,
En neem de harp, om in den dageraad,
Ter vroeger waak', uws Heeren lof te zingen:
Dat alle Volk der Aarde zulks verstaat,
In harp-gezang meld iks', en zegeningen.

7      Groot is uw' Naam! uw' Goedertierenheyd
Is tot aan 't rond der Heem'len uytgebreyd;
Uw' waarheyd stijgt de wolken, in haar vaarde,
Te boven: Heer, verhef uw' Majesteyt
En macht om hoog, en toon uw' Eer op aarde.