Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den Xlviij. Psalm.

1      DE Heer is een verheven Heer!
In Naam ontsach'lijk, hoog in eer:
Gelijk de Stad, by Hem verkoren,
Dit op zijn Heyl'gen Berg doet hooren:
Welke Stads gelegentheyd
Haren luyster zoo verspreyd,
Datz', een vreugd der gantscher Aarden,
Sion doet dien lof aanvaarden,
Dat haar, aan 't gewest ten Noorden,
D'Alderschoonste bergen boorden.

2      O Sion, wijd-vermaarde Stad
Des grooten Konings! welk een schat,
Dat God, met zich uw' scherm te toonen,
Dus uw' Paleysen wil bewonen!
't Wierd baarblijk'lijk, en bekent,
Toen zoo menig regement
Zich door hen by een vergaerde,
Die de Heerschers

[fol F4r]

 

 

zijn op Aarde;

 

Reeds in aantocht opgetogen:

 

Doch met zwak en ydel pogen.

 

 

 

3      Zy zagen 't, als een heerlijk ding,

 

Met sidd'ring, en verwondering;

 

Een vrouw van barens-nood benepen

 

Word zoo van beving aangegrepen:

 

d'Oosten wind breekt vloot by vloot,

 

Als zich Tharsis macht vergroot:

 

Dit's 't gerucht van uyt de baren:

 

Maar de Heere der Heyrscharen

 

Doet ons kennen, by bevinding,

 

Al hun krachts en machts ontbinding.

Pause.

4      Gy zult, o God, in eeuwigheyd
Haar vast doen staan: wy zijn bereyd
t'Erkennen uw' weldadigheden;
Daar G', in uw' Tempel aangebeden,
Uwen roem, uw' Naam gelijk,
Onbepaalt in rijk aan rijk
Uyt-strekt tot aan 't eynd der Aarde:
Uw' rechtvaardigheyd in waarde,
Door uw' rechterhand bestendigt,
Strekt zich daar geen paal haar endigt.

5      De Berg van Sion juych' van vreugd!
Laat Iudaas Docht'ren zijn verheugd!
Gods oordeel doe de moed haar zwellen:
En wil men Sions toor'nen tellen,
En de Stad in 't ronde gaan,
Laat' er vry uw' hert op staan;
Hare vesting, en paleyzen,
Mag men met

[fol F4v]

 

 

gemak bepeyzen,

 

En met aandacht overleggen,

 

Om 't de Nazaat voort te zeggen.

 

 

 

6      Want deze God, die 't dus beleyt,

 

Is onze God in eeuwigheyd:

 

Die met zijn voorzorg, en zijn hoede,

 

Ons voorstaat, en bewaakt ten goede:

 

Want de sterkte van de Stad,

 

Zoo ze niet dien hoeder had

 

Mochtmen zich niet op verlaten;

 

Die, ons leydend' op zijn straten,

 

Ons in nooden en gevaren

 

Tot der dood toe zal bewaren.