Davids psalmen, nieuwlyx op rym-maat gestelt

Den vj. Psalm.

1      NEem, Heer, geen straf voor handen,
Wanneer uw' toorn aan 't branden,
En uw' Rechtvaardigheyd,
In grimmigheyd ontsteken,
Zich toerust om te wreeken;
En my mijn straf bereyd.

2      Maar zijt, in ste van woedig,
Genadig en langkmoedig;
Gelijk mijn zwakheyd eyscht:
Want, Heer, ik leg ter neder,
Herstel, verquik my weder,
Eer 't leven hene reyst;

3      Dien schrikken, en vertsagen,
De beend'ren heeft geslagen;
Dien schrik de ziel doorboort:
Ay my! wat word my bange!
Hoe lang', ach Heer, hoe lange,
Dat gy me niet verhoort!

4      Keer weder, red mijn ziele!
Ach! dat het U geviele,
Om uw' barmhertigheyd,
My 't leven te verlengen;
Wat dank zoud' ik U brengen!
Wat wierd U lofs gezeyd.

5      Want komt de dood ons krenken,
Dat laat ons geen gedenken,
Waar in Gy levend zijt;
Wie zal in 't graf U loven?
Wat stemme stijgt na boven,
Daar niemand U belijd?

6      Nu ben ik moe van zuchten;
Ik doe, door rust t'ontvluchten,
Des nachts, het geen my breekt,
Daar d'angsten

[fol A5v]

 

 

't hert beklemmen,

 

Mijn bedd' in traanen zwemmen;

 

Van traanen gantsch doorweekt.

 

 

 

7      Ik heb my suf gekreten,

 

Mijn oogen zijn doorbeten,

 

Gebroken van 't verdriet,

 

Waar in ik moet verdwijnen;

 

Mijn Haters zien me quijnen;

 

En anders lust hen niet.

 

 

 

8      O straffe feyl-bemerkers

 

Wijkt van my, o gy werkers

 

Der ongerechtigheyd;

 

't Is God die op mijn weenen

 

Weer tot mijn heyl verschenen,

 

My geen genaad' ontzeyt.

 

 

 

9      Hy hoort mijn treurig smeeken,

 

't Geen zo Hem 't hert kan breken,

 

Dat Hy me weer verquikt

 

Met balsem van genade;

 

Diens bystand, my te stade,

 

Mijn Vyanden verschrikt.

 

 

 

10      Van schaamte voortgedreven,

 

Zich op de vlucht begeven

 

Al die my tegen staan;

 

En keeren t'eener stonde

 

Te rugg', en gaan te gronde,

 

Met oneer aagedaan.