Gedichten

[p. 40]

Maskers

Blijft nauwelijks kracht de witte o witte november
arme huizen te baren   wit is de vloed
sneeuw   van het barensbloed
Bleekblauw zijn de kinderen en rood hun hoofd
in gesnikte sneeuw   doffe tranen van de nacht
werden pasgeborenen gewassen
Licht gaf de maan die nog dom daarom lacht
In de novembermiddag sterven kinderen
worden gelegd in zwakke zerk van wit
gratis geeft de zon het arme menselicht dat zijn moet

bij zulke dwaze dodestoet

worden begraven de arme huizen zonder spoed
éen na éen   Als alle begraven zijn dan is

het om vijf reeds duisternis

In de novembernacht is het Sabbat
Sabbat van al deze witte kindertjes

Geraamten knarsen en breken het krijt

hebben hun schamele schaduw op huizen neergeleid

Geraamten van witte   o   zo'n witte kindertjes

dragen grote RODE MASKERS knikken en lachen

knikken en lachen door de zieke schachten van zwakke maneschijn

Geruisloze          bevruchting viel op de witte sneeuw
kindertjes geboren dragen masker een oude eeuw
zonder geluid     was hun geboorte   en zo is hun dans
gedragen op de golven van de lichtende stad   fosforescente kadans
hun stappen zijn witte voeten op wittende sneeuw   daartussen het

blauwe licht

zijn allen bedronken en tuimelen allen van dak tot

dak

op hun hoofd

als er éen bloedt is het wit net als er een weent

maar allen danselen voort

Eén die moeder werd heeft haar even schreiend leven in sneeuw gesmoord
de volgende stak zijn vader een gloedend mes in het oog
dat voort   sprong   op   het waanzinwitte dak
maar de vader lacht getroost om zulke burleske moord
De laatste van de bende sleept Kristus bij de voeten
die naakt op de sneeuw zal moeten boeten

dan lachen de kindertjes nemen morfium en spelen   baccarat

tot hun sneeuwwitte WITHEID in de kinderblanke sneeuw vergaat