Corrie en de kaboutertjes

[p. 73]

Hoofdstuk XIII. [Mama! De spiegel is gebroken]

‘Nicht,’ zegt Jan Bamstien dien middag tegen Mevrouw Boshamer, wil ‘u eens even komen kijken? we hebben bij ongeluk den spiegel gebroken.’

Verschrikt staat Mevrouw Boshamer op en vraagt:

‘Waar? op de slaapkamer of in de zitkamer? hoe is dat gekomen? jongens, jongens, wat zal dat een geld kosten.’

‘Hier in de zitkamer,’ zegt Jan, terwijl Mevrouw Boshamer binnentreedt. Henk en zijn broers staan in een hoek van de kamer en kijken naar het gezicht van hun moeder.

[p. 74]

In den mooien, grooten spiegel is in den linker beneden hoek een groote ster van barsten.

‘Jongens, jongens! wat heb je daar tegen gegooid? hoe kon jullie dat doen?’

Daar barsten alle vier de jongens in lachen uit en Mevrouw Boshamer ziet verbaasd en verdrietig naar hen en naar den spiegel.

Plotseling verheldert haar gezicht, zij beziet de barst van nabij en veegt er over en begint dan ook mee te lachen, want de barst is er heel kunstig met zeep opgeteekend.

‘Ha, Mama, is dat niet mooi? Jan heeft het gedaan; nu zullen we de juffrouw laten schrikken.’

Ze loopen naar de keuken, waar de juffrouw juist bezig is eieren te kloppen voor een zwampudding.

‘Juffrouw,’ zegt Henk, ‘u moet niet boos zijn, maar we hebben bij ongeluk den spiegel gebroken in de zitkamer.’

De juffrouw houdt op met kloppen, wordt eerst heel rood en dan heel wit maar ze houdt zich goed en zegt niets dan:

[p. 75]

‘Dat spijt me erg; ik heb dien spiegel bij mijn huwelijk gekregen en....’ zonder verder iets te zeggen, gaat zij door met eieren kloppen.

Dat valt de jongens tegen.

‘Moet u het niet komen zien, Juffrouw?’

‘Neen, ik zal het vroeg genoeg zien,’ zegt zij met een bevende stem en klopt hoe langer hoe harder.

De jongens gaan naar de veranda.

‘Mama, ze is erg geschrikt, ik geloof dat ze bijna huilt en ze wil niet komen kijken.’

Mama staat op en gaat naar de keuken zeggende:

‘Juffrouw, u moet eens even gaan kijken,’ en dan fluisterend: ‘tob er maar niet over, het is maar een grap.’

Dadelijk zet de juffrouw de kom met eieren neer en volgt Mevrouw Boshamer naar de kamer, maar als zij den barst ziet, kijkt zij Mevrouw teleurgesteld aan; maar deze veegt er met haar zakdoek over en de spiegel wordt prachtig blinkend zonder barst.

‘Hè, jongeheeren wat heb jullie me daar aan

[p. 76]

het schrikken gemaakt; gelukkig dat het niet waar is!’

‘Konden we alle barsten maar zoo weg vegen!’

‘Ja Mevrouw, zegt u dat wel!’

De juffrouw gaat weer eieren kloppen en ze eten dien middag heerlijke zwampudding met wijnsaus.