|
| |
| |
| |
Negende hoofdstuk. Arme Bobo
Eens dat Bobo te slapen ligt,
Kykt om de deur en valsch gezicht;
Het is een kerel uit de buurt,
Die dikwyls al heet rondgegluurd,
Of van die Afrikaansche zaken
Hy niet een weinig buit kans maken.
Hy duwt de deur wat verder open
En wil de kamer binnenloopen,
Maar daar het slot zoo vreeslyk kraakt,
| |
| |
Is Bootje in dien tyd ontwaakt,
Hy gaapt eens duchtig wat hy kan
En ziet al gauw daarop den man.
‘Wel drommel,’a denkt hy, ‘wat is dat -
'k Dacht dat de baas gesloten had!
Maar ja, 't is waar, dat soort van heeren
Is niet gemakkelyk te weren,
Al gaat het lastig in 't begin,
Toch komen zy er altyd in.’
Fluks heeft Bobo den man gefopt
En in een hoekje zich verstopt,
Daar ziet hy 't zaakje eerst eens aan
Doch denkt al gauw - wat nu gedaan!
De dief haalt sleutels uit zyn zak
En past die nu op zyn gemak;
Hy legt de andren op den grond
En kykt nog eens voorzichtig rond,
Terwyl hy luistert of daarboven
Geen venster open wordt geschoven -
Of stappen op 't portaal gehoord,
| |
| |
Doch niemand, die de stilte stoort,
Ze slapen allen veel te vast,
Dan dat het kraken van de kast
Het oor bereiken kon, helaas,
Van huisjuffrouw of meid of baas.
Voorzichtig richt Bobo zich op
En schudt zyn zwarten apekop
Hy denkt wat moet ik toch beginnen -
Kon 'k maar een middeltje verzinnen
Om iemand in het huis te wekken,
En toch de aandacht niet te trekken
Van dien gemeenen zwarten dief!
Ik heb myn meester veel te lief
Om hem misschien te zien vermoorden,
Want - als die kerel leven hoorde,
| |
| |
Dan zou hy zonder complimenten
Met al die yz'ren instrumenten
De menschen wel eens leelyk raken
En gauw zich uit de voeten maken.
Terwyl hy daar zoo over denkt
En aan den dief zyn aandacht schenkt,
Is 't dezen eindelyk gelukt
Het slot te breken en hy bukt
Om d'andre sleutels op te rapen
En dan wat zaakjes weg te kapen.
Hier maakt Bobo nu van gebruik,
Springt toe en pakt hem by zyn pruik,
Hy knypt den kerel zoo terdegen
Dat die zyn hoofd niet kan bewegen
En niet begrypt wat voor een klit
Toch bovenop zyn schouders zit.
Hy schudt en zwaait, maar wat hy doet,
Bobo blyft zitten, kort en goed
Hy schreeuwt en gilt en plaagt zyn vangst
En maakt die byna dol van angst.
Er is bepaald iets koddigs aan,
Dat spelletje eens na te gaan:
Een paard en ruiter in galop,
De ruiter op den paardenkop
En 't paard, al steigrend, met zyn buit
Het scherm langs en de kamer uit.
| |
| |
In dolle woede rent de man
Naar boven toe, zoo hard hy kan,
En by het zolderraam gekomen,
Heeft ylings by een sprong genomen
En komt hy na een kort gevecht
Met Bootje in de goot terecht.
Die is zyn hoofd kwyt door den val
En rolt de goot langs als een bal!
Als nu de dief ten laatste ziet
Wie hem zoo vrees'lyk schrikken liet,
Is 't met zyn dolle angst gedaan
En valt hy zyn belager aan,
Hy kruipt naar voren, pakt hem gauw
En slaat hem byna bont en blauw.
| |
| |
Bobo wordt eindlyk duchtig bang,
Het grapje duurt dan ook te lang
En niemand, die het voorval weet
En Hem kan helpen in zyn leed.
Zelfs 't kamertje der huisjuffrouw
Wordt niet ontsloten, doch al gauw
Hoort hy dat 't venster van zyn baas
Geopend wordt met veel geraas.
‘Help!’ schreeuwt Bobo nu keer op keer,
De dief schudt hem maar heen en weer
En eindlyk gooit hy met een smak
Het arme dier, pardoes van 't dak,
| |
| |
Bobo valt op de harde straat,
Hy gilt van pyn en weet geen raad,
De buurt is dadelyk in touw
En ook de brave huisjuffrouw
Is wakker nu en jammert luid
By't zien-van d'armen kleinen guit.
Vergeten zyn de dolle streken,
Waarmee hy soms haar hart kon breken,
Ze mag hem toch zoo vrees'lyk graag,
Dien kleinen Afrikaanschen plaag.
En ook Bobootjes boezemvriend,
Het zwart en witte hondekind
Komt klagend blaffend by hem staan
En kykt hem maar meewarig aan.
Maar ach-het arme zieke dier
Bemerkt van alles toch geen zier,
| |
| |
Zyn kopje doet hem toch zoo zeer,
En als hy opstaat, valt hy weer
| |
| |
Nu komt de baas ook by hem staan,
Bobo kykt hem nog even aan,
Doch daarna zakt zyn kop weer neer
En is het arme dier niet meer.
De huisjuffrouw heeft zoo'n verdriet
Als zy dit treurig einde ziet,
Dat niets in't eerst haar troosten kan
En ook de baas, die arme man,
Huilt tranenstroomen by het gaan
Van d'armen trouwen Afrikaan.
Hy laat het weten by de buren,
Toon's moeder laat een kransje sturen
En Toontje zelf komt even vragen,
Hoe alles zich heeft toegedragen,
Hy voelt zich vreeselyk bezwaard
Door't grapje der verbrande staart,
Want - was hy soms een erge plaag,
Toch mocht hy Bootje heusch wel graag.
| |
| |
Men delft een grafje dicht by't huis
En op dat grafje komt een kruis
En op dat kruisje staat geschreven:
-Hier eindigde Bobo zyn leven.
Hy werd den zeventienden Mei
En stierf een jaar of vier daarna
In't wel bekend ‘Klein-Afrika’.
| |
| |
|
|
Auteursrecht onbekend
