Bobo. Geschiedenis van een aap

[p. 2]

KUNSTEN VAN BOBO IN DE WOESTIJN

[p. 5]

Eerste Hoofdstuk. Bobo's eerste jeugd.

Heel ver van hier, in Afrika
In de woestyn, de Sahara,
Leefden met talryk huisgezin
Een zwarte aap en een apin
En op den zeventienden Mei
Kwam er alweer een aapje by,
De vader sprak op droeven toon:
‘Ik weet geen naam meer voor myn zoon,
Wy hebben er nu veertien al,
En 't wordt een moeielyk geval
Om steeds op nieuw weer te beginnen,
Met mooie namen te verzinnen.’
Maar moeder sprak: ‘Myn lieve Jan,
Hoe kun je toch zoo tobben man,
'k Weet honderd naampjes voor myn kind,
'Die jy ook zeker aardig vindt,
Myn snoes, myn poes, myn poppedyn
Myn pronkjuweel van de woestyn
Myn engel en myn rottekop
Je bent zoo'n lieve moppedop
Myn lieve kleine hartedief,
Wat ben je mooi, wat ben je lief
Myn lieve dot, wat ben je zwart’
En moeder drukte hem aan haar hart.

[p. 6]

 

Toen riep de kleine zwarte Ko,

 

‘Toe vader, noem hem dan Bobo,

 

Joes, Pim en Jok verzonnen 't sââm,

 

En 't is zoo'n echte apennaam.’

 

Nu - zooals Kootje had gehoopt.

 

Werd 't nieuwe kind Bobo gedoopt.

 

 

 

Bobo werd gauw de lieveling

 

Van d'Afrikaanschen apenkring,

 

Hy was een leuke, slimme rakker;

 

En altyd vlug en altyd wakker

 

Het was by voorbeeld ongehoord

 

Zooals hy danste op het koord;

 

Daarvoor deed dienst een dikke slang

 

Van 't echte ras en heerlyk lang,

 

Doch ach, het einde van zyn jeugd

 

Was iets dat hem nog jaren heugt.

 

Hy werd gevangen, vastgebonden

 

En naar Europa toegezonden;

 

En met veel and're dieren mee

 

Verkocht aan 't circus van Carré.