Haerlemsche Somer-Bloempjes tweede offer, Aen de Vreught-lievende Nymphjes

[p. 190]

Steedtsche mufheydt schroom ick seer,
'k Prijs de soete Hoven meer.

Stemme: Ach Droom! hoe quelt ghy mijn ghedachten?

Adieu, Adieu vermaeck en weelden,
Adieu schoon Hof, dat my wel vreuchden teelden:
Daer ick songh // daer ick sat te rusten,
Daer ick stondt // daer ick vondt // in het rondt

[p. 191]

 

 

Veel vermaeck, en 't Hart dickmaels verlusten,

 

Door het soet Geblomt', en 't Kruydt,

 

Dat daer veyl en jeughdigh spruyt,

 

Als Phoebus Flora soet en lieflijck kusten.

 

 

 

2 Maer ach! al waert 'er noch so schoone,

 

Ick moet in de muffe Stadt gaen woonen,

 

Al 't cieraet // dat hier staet // sal ick nu verlaten,

 

Tulp, en Roos, Abrekoos, en 't gebloos

[p. 192]

 

Van meer ander Fruyt, schoon boven maten

 

Appel, Haeghjes, Aelbes, Peer,

 

Die van rijpte vielen ne'er.

 

Wat mach u aenghenaemheydt my nu baten?

 

3 Daer and're nae den Mey verlanghen,

 

Word 't my het Hart (eylaes) metdruk bevangen,

 

Want ick weet // tot mijn leet // dat ick nu moet scheyden

 

Van 't pleysier // ach! Laurier // Eg'lantier

 

En groen' Haeghjes mocht ghy my geleyden.

 

Galdery, so net gebreyt,

 

Met Lougustrum overspreyt,

 

Hoe menichmael gingh ick door u vermeyden?

 

4 Soo haest de Lente was ghekomen

 

Heb ick alhier dees soetigheydt vernomen,

 

En de lust // vaeck geblust // dese seven Iaren,

 

Daer 't gesicht // heeft verlicht // het gewicht

 

Dat de geest des menschen komt bezwaren.

 

Daer de Reuck in was vernoeght:

 

Het Ghehoor heeft zich ghevoeght

 

Nae 't soet gezangh der Vog'len die daer waren.

[p. 193]

 

5 Des morgens als Auroor quam bloosen,

 

En Phoebi strael den Dauw trock vande Roosen:

 

In dit we'er // sat ick ne'er // op mijn Pijp te speelen,

 

's Avonts me'e // was ick ree // en sulckx de'e

 

Want het mocht my nimmermeer verveelen:

 

Maer ick gae dees soetheydt quijt,

 

Daer ick my in heb verblijdt;

 

Ey Bosch en velden wilt nu vreught me'e deelen.

 

 

 

Soo yemandt geldt en schat, vermaeck of wellust heeft,

 

En dat hy nae sijn wensch gherust en veyligh leeft,

 

Hy meent het hoort alsoo, en sal 'et niet veel achten,

 

Maer als hy 't dan eens mist, soo doet hy eerst sijn klachten,

 

Dan siet hy eerst ter deegh wat dat hy heeft ghehadt,

 

En wenscht met ziel en sin nae sijn verloren Schat:

 

Daerom is 't best dat wy dit Aerdtsch verganck'lijck achten

 

Soodanigh, dat ons ziel nae 't Hemels meest mach trachten.

Weest eendrachtigh.