Haerlemsche Somer-Bloempjes tweede offer, Aen de Vreught-lievende Nymphjes

[p. 104]

Een Morghen-wandelingh.

Stemme: Laura sat by de Beeck.

Eens wanneer de dag begon
Door de wolcken bruyn te koomen,
En het stralen van de Son
Aen de hooghe getopte boomen:
's Hemels dan had afghenomen
Als de wint geenbladt, hoe teer,

[p. 105]

 

 

Deed' verroeren of beweghen,

 

Voeghd' ick my, tot vreughd' gheneghen,

 

By een groene Linde ne'er.

 

 

 

2 Daer hoord' ick de Nachtegael,

 

Met veel ander Voghels singhen:

 

Ondertusschen scheen de strael

 

Door de Telghen dicht te dringhen:

 

'k Sagh in 't veldt de Dieren springhen.

 

Daer 't ghevogelt' sat en sonck

[p. 106]

 

Ginck ick soetjes sitten speelen,

 

Dat het soet ghespeul en queelen

 

Van 't Ghediert' voor d'Echo klonck.

 

3 Als ick daer nou sitten bleef,

 

Door de vreught als opghetoghen,

 

Sloegh ick varder door de Dreef

 

Op een Nymphjen soet mijn ooghen,

 

Die daer quam als aen ghevloghen:

 

Noyt beleef ick blijer dagh:

 

't Hart verlanghde wie 't mocht wesen,

 

Siende, was sy 't, daer voor desen

 

Al mijn hart en sin op lagh.

 

4 Mit sy jachtigh was in 't gaen,

 

Nam ick voor haer te gheleyden:

 

Dus soo ben ick daer van daen,

 

En van Spaernes Bosch ghescheyden:

 

Denck of ick mijn Nymphje vleyden

 

Om haer weer-min, door ghebe'en.

 

Waer op sy my, sonder spreecken,

 

Met een lonckje gaf een teecken,

[p. 107]

 

Soo veel dat sy was te vre'en.

 

5 Doen greep ick haer by der handt,

 

Spijt de Minnaers die 't haer schamen,

 

Ginghen voort door 't gulle Zandt,

 

Tot wy aen de Duyn-kant quamen,

 

Daer wy d'Echo weer vernamen:

 

Doen loeyd' ick haer hoogher op:

 

Wat ick deed', sy was te vreden,

 

Daer wy Dorpen, Landen, Steden

 

Konden sien van d'hooghe Top.

 

6 Doen greep ick mijn Fluyt, en sprack:

 

Lief, ey kom, laet ons wat rusten:

 

Speelden, songhen met ghemack,

 

Dat eens Menschen hart mocht lusten:

 

Door de lipjes die ick kusten

 

Quam dit oversoet gheluyt;

 

Doch nae al dat vrolijck wesen

 

Wou sy voort, en sprack met vreesen:

 

'k Waer gheschonden, quam dit uyt.

 

7 'k Was nau met haer weer aen 't Bos,

[p. 108]

 

Van den Bergh soet af ghezeghen,

 

Of sy sprack: Lief laet my los,

 

D'een en d'ander komt ons teghen,

 

Laet my gaen, ick ben verleghen:

 

Klappers Tonghen doen veel quaet.

 

Lief, vaert wel; zwijght ons bedrijven.

 

Dus liet my de Schoonste blijven

 

Daer ick was, tot 's avondts laet.

J. v. Asten.