Spanhoek

Het handschrift

LUSTELOOS KWAM ZIJ DIE OCHTEND HET KANtoor binnen stappen. Het rode blousje dat haar zo pittig stond, hing nu scheef langs haar beide schouders, omdat zij het lintje vooraan niet met een net strikje had geknoopt. Weg waren haar levendige pasjes en traag was haar gang.

Toen ze moest schrijven in de grote kantooragenda, deed ze dit met haar hoofd steunend in haar linker hand. In heel haar wezen was alles veranderd. Je zag het zo. Alleen haar handschrift bleef eender. Even gelijkmatig, schuin vlot lopend en daarom mooi. En, die zelfde ‘D’, die alle meisjes van de Louiseschool als een symbool van schrijfkunst ten geschenke van de Soeurs meekrijgen.

Ze bekeek die ‘D’.

Dezelfde letter, die steeds in haar brieven prijkte, wanneer zij begon met de woorden: ‘Liefste Dirk’ en eindigde met ‘Je liefste Désirée!’

Even keek zij op, of niemand haar zag. Neen! Vlug trok zij haar tasje open en gritste daar iets uit. Een brief. Een brief uit Amsterdam. Een brief van Dirk, haar geliefde, die dit jaar afstuderen moest en dan terug zou keren, waarna.....

Met een wrevelig gebaar smeet zij de brief in de lade van haar bureau. Er lag vertwijfeling in de woorden die zij toen uitsprak: ‘Je weet toch nooit, wat je aan die kerels hebt. En ik dacht dat ik hem kende, nu na 7 jaar. Maar neen, hij is net zo'n nummer als al die anderen!’

Vooral de laatste zinnen van deze onheilsbrief hadden haar de genadeslag gegeven. Ze ging er onder gebukt als

[p. 104]

een grasspriet onder een vallende mahonieboom. Hij had geschreven:

‘......'t Ga je goed. Verbeeld je niks. Ik zal niet om je rouwen. Met een natte spons heb ik overal in mijn leven je naam uitgewist. Voor mij ben je nu maar een ster die viel en in de duisternis verdween......’

De telefoon rinkelde.

‘Hallo’, zei ze met een omfloersde stem.

‘Ben jij daar Désirée?’ vroeg een opgewekt meisjesstemmetje.

‘Ja, antwoordde zij. Ben jij het Dé?’ Toen zij het antwoord kreeg, wilde zij de telefoon op de haak leggen. Want nu had het zusje van die Amsterdamse Dirk opgebeld. Ze heette ook Désirée, maar werd kortweg ‘Dé’ genoemd.

‘Heb je gisteren brieven van Dirk gehad? vroeg het zusje.

‘Neen’, jokte ze, omdat ze dan zou moeten zeggen hoe pijnlijk dit briefje voor haar was.

‘Wat een roekeloze kerel!’ ging het zusje verder. ‘Mij heeft hij ook niet geschreven, en misschien weet je nog, dat ik hem alles heb verteld van Eddy en mij. Ik heb dit gedaan, omdat ik wist, dat hij Eddy niet mag. Letterlijk heb ik hem dit geschreven:

‘......Liefste Dirk,

Vandaag een kort briefje. Over veertien dagen ga ik mij verloven met Eddy. Je weet wel, die knaap die je niet erg goed vond omdat hij zo'n branie zou zijn. Het zal je daarom niet meevallen paps, maar stap er overheen. Je kunt ook niet helemaal in Amsterdam zitten en hier in Paramaribo de warmte van mijn eigen hartje naar believen regelen.

Liefs, je Desireetje’.

Bijna viel het kantoormeisje flauw toen zij gehoord had wat het zusje van Dirk aan haar broer had geschreven. Want tegelijkertijd ging haar een licht op. Ze knipperde met de ogen en lachte ongewoon luid. Daarna schold ze voorzichtig:

‘Het is toch ook een ramp, dat alle meisjes van de Louiseschool bijna hetzelfde handschrift hebben en daarin die zelfde “D”.’