28.
Waar wij ook aan land gingen die dagen, overal vonden wij hetzelfde laaiende enthousiasme. Een matroos aan boord van het oorlogsschip toonde mij zijn blote borst, ‘Made in Indonesia’, luidde zijn tatoeëring in het Engels. Waarom bleef men weigeren te erkennen dat een vivant nationalisme bezig was Azie te overspoelen?
Soekarno landde op een klein eiland. Hij wilde het niet overslaan. Een stokoude dorpsonderwijzer met een witte sik dirigeerde een koortje van schoolkinderen op het moment, dat de president met een motorboot van de marine op het strand aankwam. Matrozen droegen hem door het water aan land.
Wat zongen de kinderen? Het Wilhelmus! Dit vond Soekarno de Witz van zijn leven. Hij luisterde de aubade geduldig uit en begon toen met de grijsaard een gesprek.
‘Wij hebben nu ons eigen volkslied’, zei Soekarno, ‘het Indonesia Raya. Wij zijn vrij, onafhankelijk.’ En hij liet de kinderen een Merdeka aanheffen, tien keer achter elkaar.
‘Lô’, zei de oude onderwijzer, ‘ik had mij al afgevraagd, waarom het blauw van de vlag was geknipt......’
Auteursrechtelijk beschermd