Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

Nagekomen bericht

Ambassadeur Anak Agung Gde Agung verzocht mij per brief in deze pagina's op te nemen; ‘ik kan u met alle zekerheid zeggen, dat ik nooit en te nimmer in mijn leven zulk een gesprek met de heer dr. Drees had gevoerd en nooit zulke woorden (“Hebt u geen loslopende luitenant mijnheer Drees, die bij ons Sukarno kan komen doodschieten?”) aan hem of in zijn aanwezigheid had geuit.’^1.

Gaarne voldoe ik aan dit verzoek van Suharto's ambassadeur in Oostenrijk. Ik ben bereid aan te nemen, dat hij bovengenoemde phrase niet heeft gebruikt, maar dan blijft de vraag bestaan: waarom heeft dr. Drees

1. Zie Appendix XXX.

[p. 600]

dan deze fatale zin uitdrukkelijk aan student Gase doorgegeven, nadat twee van zijn brieven aan Anak Agung onbeantwoord bleven? Ook staat het onomstotelijk vast, dat de heer Anak Agung zowel aan collega Spoor als mijzelf in 1971 te Amstelveen heeft voorgelezen uit zijn eigen aantekeningen van een gesprek die dagen met oud premier Drees. Aantekeningen over dit gesprek werden later uit het bureau van Spoor bij het nrc-Handelsblad ontvreemd. Ik had echter tevens in mijn dagboek aantekeningen gemaakt. Sindsdien geschreven artikelen over dit onderwerp als in vrij nederland en propria cures heb ik de heer Anak Agung in Wenen toegezonden en wij hebben talloze malen hier over getelefoneerd. Hij heeft nimmer het door mij geschrevene ontkend of tegengesproken. Dat doet hij pas nu, enkele weken nadat de heer Drees zijn verbluffende uitspraak tegen Gase deed. Bovendien schreef Drees onlangs aan Gase, dat hij inmiddels een schriftelijke toezegging van Anak Agung had ontvangen dat hij geen confidentie's uit het gewraakte gesprek in Den Haag van 1971 in zijn eigen binnenkort te publiceren boek, ‘Twenty years Indonesian foreign policy’ zou opnemen. Dat was nu juist wat de ambassadeur zowel Spoor als mij in 1971 uitdrukkelijk had verzekerd wèl te zullen doen. Afgesproken werd dat Spoor de heer Anak Agung bij de verschijning van zijn boek ter zake zou interviewen. Ook dàt zal niemand zich nu wel meer herinneren. Belangrijke aantekeningen werden uit Spoor's bureaulade ontvreemd en er is dus niets aan de hand. Hetgeen andermaal bewijst dat alleen een parlementaire enquête de Nieuw-Guinea zaak werkelijk zou kunen opengooien, iets waar de Vaste Kamer-commissie voor Buitenlandse Zaken dus pertinent tegen is. Het is als met Watergate in Amerika. Nixon zegt onschuldig te zijn, maar hij weigert bewijsmateriaal aan de commissie van onderzoek uit de Senaat voor het onderzoek af te staan. Het ware te hopen, dat de ministers Van der Stoel en Van Kemenade, wanneer zij door Piet Dankert worden benaderd, tenminste hun medewerking zullen willen verlenen de commissie voor de vaderlandse geschiedenis de bestaande documenten ter inzage te geven, want wanneer ik voldoende ben ingelicht, zal dan komen vast te staan, of Drees en Anak Agung draaien, en Luns liegt of 1500 stukken heeft verbrand, dat wat er in de Nieuw Guinea zaak door de bekokstovers in Den Haag is uitgevreten iedere beschrijving tart. Ook deze.