Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

Den Haag - 8 september 1973

H.A.M. Hoefnagels van de Haagse Courant had lucht gekregen van een rapport, dat door Ronald A. Gase was samengesteld over diens tour d'horizon langs oud-premiers en politici. Deze energieke student sprak in enkele maanden tijd de heren Drees, Beel, De Quay, Schermerhorn,

[p. 595]

Schmelzer - Luns weigerde, omdat hij in verbinding met mij stond - en noem maar op. Door gebrek aan ervaring had de 22-jarige jongeman, die afstudeert in de chemie, een voorlopig rapport reeds naar enkele heren toegezonden, zo ook aan de voorzitter van de Vaste Kamer-commissie voor Buitenlandse Zaken, Piet Dankert. De commissie zou drie dagen later vergaderen, op 11 september. Hoefnagels had naarstig met een aantal betrokkenen getelefoneerd en wijdde een lap hoofdartikel van boven tot onder aan de pagina aan de affaire, waaruit bleek, dat hij noch de quintessens van het rapport-Gase, noch de achtergronden van de kwestie kende. De heer Hoefnagels heeft nooit in Indonesië contacten gehad, of Sukarno zelfs maar door een verrekijker gezien, omdat hij als buitenlands correspondent in Brussel en Bonn heeft gezeten, wat niet direct de doeltreffendste methode is om ook in bijvoorbeeld Amerikaanse diplomatieke kringen echt thuis te raken. Kortom: Hoefnagels brak vandaag een lans voor Luns, wat waarschijnlijk het genre abonnees dat de Haagse Courant trekt niet onwelgevallig was. Opzettelijk ging hij echter voorbij aan de delicate kwestie van de brief van oud premier De Quay van 4 juli 1973, waarin deze immers stelde, dat wat Luns en Van Roijen hem over de houding van Washington rapporteerden in flagrante strijd met elkaar was, en indien hij naar Van Roijen had geluisterd, die blijkbaar de waarheid sprak (want Luns loog) dan zou de kwestie Nieuw-Guinea éen jaar eerder opgelost zijn geweest en zou de strijd om het gebiedsdeel overbodig zijn geworden.