Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

[p. 195]

Amsterdam - 6 juni 1962

Ik dineerde deze avond met Lunshof in Die Port van Cleve. Ik wilde hem over zijn suggesties van justitiële maatregelen tegen Rijkens en Van Konijnenburg spreken. Ik vond dit geschrijf volmaakt belachelijk. Ik begrijp wel dat Luns hem hiertoe in zijn rage tegen de Rijkens- en Bilderberg-groepen had opgestookt. Ik had mijzelf in feite geheel van de groep gedistantieerd na het her-verschijnen ten tonele van Werner Verrips. Mijn laatste vlucht naar Nederland in groep-Rijkens-verband en door de groep betaald, was de reis op verzoek van Zain en Yamin gemaakt, om Van Konijnenburg te waarschuwen, dat Verrips geen acceptabele tussen-figuur was voor de Indonesische diplomatie.^1. Medio 1962 had ik al vele maanden geen noemenswaardig contact meer met Van Konijnenburg, laat staan dat wij elkaar wederzijds van ontwikkelingen op de hoogte hielden. Als gezegd, de Nieuw-Guinea-affaire interesseerde mij niet meer nu onderhandelingen op gang waren gekomen.

Lunshof: ‘Ik eis nu het aftreden van Van Konijnenburg als klm-directeur. Wij geven als Nederlanders immers 86 miljoen gulden per jaar aan de klm?’ Ik vroeg hem of hij wist dat Konijn nog onlangs 5 miljoen gulden van Indonesië voor de klm had losgekregen. ‘Die hadden wij ook zelf nog wel kunnen betalen,’ aldus de hoofdredacteur van Elseviers. Ook in zijn anti-Konijnenburg-actie herkende ik de instigator van het leed, Luns. Het zou de heren dan ook lukken Van Konijnenburg bij de klm weg te pesten.^2.

Waarom had Lunshof via de omweg van een Bilderberg-conferentie zo'n zware aanval op de prins gelanceerd? Hij antwoordde: ‘Kijk, Oltmans, zijn voorganger prins Hendrik, die hield van een pretje, die dronk, zo hoort het!’ Lunshof vervolgde: ‘Ik heb de prins eigenlijk gespaard. Je kan zo'n man toch niet aanvallen op een manier, dat hij alleen nog de tuin van Het Loo kan wie'den (op zijn Drents).’ Er kwamen nog meer Lunsiaanse meningen boven: ‘Van Roijen moet verdwijnen! Die man heeft Indië immers weggegeven met zijn mooie Van Roijen-Roem-overeenkomst.’^3. Ook was Lunshof van mening dat president Sukarno in Indonesië snel moest opkrassen. Generaal Nasution diende hem te vervangen. ‘Met Sukarno kunnen wij immers nooit tot zaken komen.’ Lunshof zwamde Ujeng Suwargana ook nog na.

1. Zie pagina 172.

2. Van Konijnenburg verliet de klm in 1963.

3. Hierbij kwamen Nederland en Indonesië in 1949 overeen, in Den Haag een Ronde-tafelconferentie te beleggen ten einde de soevereiniteitsoverdracht van Nederlands Indië te regelen.