Keurige Kooijmans liegt bewust
De volgende alom gerespecteerde oud-minister van Buitenlandse Zaken en strijder voor de rechten van de mens (behalve de mijne) Peter Kooijmans, thans hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Leiden, voerde in de Haagse rechtszaal een uniek staaltje van geheugenverlies op. Met gemak was hij in 1995 onder ede vergeten wat in 1994 was gebeurd. Terwijl ik per schriftelijke invitatie was uitgenodigd voor een diner op de ambassade, werd ik letterlijk door Hare Majesteits ambassadeur J.H.R.D. van Roijen aangevlogen om te worden weggejaagd. Ik heb daarop voor een regelrecht schandaal gezorgd en ten overstaan van reeds honderd gearriveerde Indonesische gasten minister Kooijmans recht in zijn gezicht toegeroepen, wijzend op Van Roijen: ‘Kunt u die idioot nu eens eindelijk stoppen, is veertig jaar treiteren nu niet genoeg geweest?’
• incident? welk incident?...
Door mijn advocaat, mr. H.W.E. Vermeer, gevraagd naar dit incident antwoordde de heer Kooijmans glashard onder ede zich niet te kunnen herinneren dat er überhaupt een incident was geweest. Daarmee voldeed hij aan wat de adviseurs van de heer Van Mierlo hem blijkbaar hadden gevraagd te doen. Hij loog tegen de klippen op.
• internationale rechter in spé pleegt meineed...
Ria Lubbers, die op dat moment naast minister Kooijmans had gestaan, herinnerde zich onder ede dat Van Roijen voor haar langs was afgestoven op ‘de witte duif’ (ik dus) die arriveerde. Zij had zich kapot gegeneerd. Ook Emile Bode van De Telegraaf, die tijdens de rel toevallig naast mij had gestaan, vertelde de rechter-commissaris dat ik geen vlieg kwaad had gedaan en dat Van Roijen het schandaal had uitgelokt. Maar de nationale Ombudsman, mr. Oosting, kwam natuurlijk als enige tot eenzelfde conclusie als de landsadvocaat en minister Kooijmans, namelijk dat ik ‘het incident’ aan mezelf te wijten had. Het laatste woord in deze zaak is nog niet gesproken. Intussen is de heer Kooijmans voorgedragen voor het rechterschap van het Internationale Hof van Justitie, terwijl ik weet, en de lezer nu weet, dat hij in mijn proces meineed pleegde. Ambassadeur Van Roijen werd zelf ook nog op de valreep gehoord. Ook hij loog tegen de klippen op en keerde na de vertoning keurig terug naar zijn post van Hare Majesteits ambassadeur in Londen.
• ...justitie, een rottend kadaver...
Intussen vatte rechter-commissaris Punt alle verzinsels om eigen straatjes schoon te vegen op diens gebruikelijke wijze - met de Franse slag - samen. Aan de hand van deze brouwsels zullen dan later Punt en twee van zijn confrères moeten gaan beoordelen of de Staat mij veertig jaar lang schofterig heeft behandeld of niet. Zo functioneert de vaderlandse Justitie aan het einde van de twintigste eeuw. Alvorens het klootjesvolk hier net als het volk in Brussel massaal de straat op gaat moeten journalisten het lef hebben overheidsbedrog en een falende Justitie nog duidelijker aan de kaak stellen. Jan Hoedeman somde in de Volkskrant de ‘wij zijn de baas’ -mentaliteit van Haagse topambtenaren op, en stelde dat ‘liegen en bedriegen’ schering en inslag waren in de residentie. Hoedeman zou zijn stelling verder moeten uitbouwen met onderzoeksjournalistiek zoals Woodward en Bernstein in Washington de val van Richard Nixon voorbereidden en het land een onvoorstelbare dienst bewezen. Journalisten behoren te functioneren als aasgieren en hyena's in een jungle, door de Schepper erop uitgezonden om rottende kadavers op te ruimen.
Auteursrechtelijk beschermd