Memoires 1987-B

[p. 7]

Inleiding

Willem was een van mijn leukste en intiemste vrienden. Hij was 'n beetje gek op me. Hij zwijmelde weg van mij als hij me zag. En de kwajongen, de soms een beetje ordinaire Willem kwam bovendrijven. Jammer voor mon amice dat ik geen enkele gevoelens voel voor mannen, althans niet om het bed te delen. Maar we daagden elkaar uit, en dat was altijd een feest. Hij was zo heerlijk ondeugend. We hadden altijd plezier als we elkaar zagen, en we hadden bewondering voor elkaar. Beiden hadden we prima primeurs, beiden waren we omstreden en beiden waren we per definitie tegen het gezag.

Maar bovenal was hij de grote nieuwsgetter. De man die als geen ander zich binnen lulde, zoals hij bewees met zijn contacten met president Soekarno en Bouterse. En bewonderenswaardig was zijn strijdlust. Ook al was hij kansloos, hij streed door. Fameus is het verhaal hoe hij de overheid bestreed, die hem zo lang en zo valselijk dwars zat. Jaar na jaar. Maar hij gaf niet op. En hij won.

Met een kleine regelmaat maakte ik tv-reportages over hem. Het waren altijd smaakvolle uitzendingen, want dat konden we samen heel goed. Maar de reis naar New York en Suriname, waar ik Bouterse zou kunnen interviewen, was een klotereis. Toen liet hij me zakken. We zouden voor Brandpunt in New York een live-overschakeling maken met Bouterse, die door de moorden natuurlijk hot news was.

Oltmans had het me beloofd, maar het ging niet door, verdomme. Ok, dan in Suriname. We vlogen met Willem en Bouterse in een regeringstoestel naar Suriname. In het toestel mocht ik Bouterse niet interviewen, in Paramaribo absoluut wel.

Gentleman en vriend Oltmans had geregeld dat we de volgende dag op een trip naar Pokigron Bouterse alsnog zouden kunnen interviewen. En ik zou hem natuurlijk pittige vragen stellen over de mensen die hij vermoord had.

Godverdomme, was ik weer de eerste!!! Die Willem toch. Wat een kerel!!! Hij regelde altijd alles. Maar net buiten de stad haakte Willem met een kutsmoes af. En Bouterse kwam later. Alles liep anders.

Onderweg werden we vanuit het oerwoud beschoten. Paniek en grote onrust in Nederland.

[p. 8]

Het Journaal opende er mee en we waren in de kranten voorpaginanieuws. In het befaamde Hotel Torarica sprak ik Willem uiteraard aan. ‘Je weet toch dat ze niet te vertrouwen zijn,’ repliceerde hij.

Willem was een heer met allure, die je nooit meer tegenkomt. Een heerlijke vriend, een kwajongen en een stijlvol journalist. Niet ver voor zijn dood spraken we bij hem thuis onder het genot van een glas wijn over het leven. Gezellig, jongensachtig, dan weer over zware wereldvraagstukken. Want hij was een enorme erudiet, een warm mens, die zich niet door het gezag liet naaien. Net als ik. Misschien waren we daarom wel zo gek met elkaar.

Willibrord Frequin