Memoires 1979-1980

[p. 7]

Inleiding

Een grote dikke envelop arriveerde op mijn bureau. Tot mijn verbazing viel er een manuscript uit van een toneelstuk geschreven door de award-winning scenarioschrijver Ger Beukenkamp, met de titel, Oltmans (Kafka in de Jordaan). Het stuk gaat over de laatste vijf jaar van Willems leven. Een indrukwekkend document! Toch miste ik in dit stuk 'n essentieel element wat betreft Willems onstuimige relatie met zijn moeder waar hij tot aan z'n dood mee worstelde om het in zijn psyche een plek te geven. Hierover later nog meer.

Ook in dit deel van zijn Memoires is het heel duidelijk dat hij antwoorden wil krijgen over de mogelijke schade veroorzaakt door het totaal gebrek aan affectie van de moederfiguur en het verraad in haar ogen en haar stem. Typerend is dat de titel van zijn eerste boek ooit De verraders was.

In 1979/80 praat Willem oneindig veel met experts op het gebied van kinderpsychiatrie, ontwikkelingspsychologie en neuropsychologie. Duidelijk is dat het jonge kind een biologische behoefte heeft aan liefdevolle aanraking om positieve neurale paden in de hersenen aan te leggen en te coderen. Een gemiste kans in deze prille ontwikkelingsfase zal nooit meer hersteld kunnen worden en Willem besefte dat maar al te goed. Hij begreep het verband tussen zijn onbeheersbare agressieve impulsen en het affectief gedepriveerde kind. Zijn rode achterdochtknop van verraad in zijn brein (neuro-associaties) bleef hem tot aan zijn dood achtervolgen. Hij vertrouwde eigenlijk niemand ooit.

In honderden brieven van Willem aan mij (1979-80) geeft hij regelmatig aan met woorden als: ‘Peter ben voorzichtig, want je kunt eigenlijk niemand vertrouwen.’ ‘Peter, je bent te goedgelovig en trap er niet in. Als je in Londen het theater verlaat, kijk dan goed uit want er lopen zo veel gekken rond,’ etc. etc.

Willem had voortdurend angstdromen dat hij mij voorgoed had verloren en dan zijn eindeloze zoektochten om mij te vinden.

Willem ging regelmatig op bezoek bij mijn moeder in Tilburg. Hij was dol op haar. Ze wist precies als die zware ronkende motoren voor haar deur geparkeerd werden. Die rode Amerikaanse sportauto kon niemand ontgaan. Mijn moeder ontving Willem altijd met een wijze en elegante warmte. Na 'n tijdje beschouwde ze

[p. 8]

hem zelfs als deel van onze familie. Instinctief voelde het ‘kind in Willem’ aan wat hij altijd had moeten missen.

Zijn boek Amerika valt (1980) is net uitgekomen. Willem die jarenlang in Amerika woonde en werkte voorspelde toen al met zijn scherpe vooruitziende blik dat de VS op den duur als een zeepbel uit elkaar zou spatten. Hij schreef dat Amerika een ‘air-conditioned, Las Vegas, Disneyland-style spiritual wasteland’ was.

Toen al was de bvd (Binnenlandse Veiligheidsdienst) in Nederland actief bezig om bij kranten redacties en de nos te suggereren meer pro-Amerikaans nieuws te produceren. Den Haag anno 2011 is nog altijd het schoothondje van Washington.

Iedereen kent nog de beelden van onze voormalige premier Balkenende, die als een Zeeuwse boer in het verkeerde pak, bij George Bush junior in het Witte Huis op de thee ging. Balkenende gedroeg zich als het beste vriendje van Bush die niet goed wist uit welk klein Europees landje deze slijmerige ‘asslicking nerd’ wel kwam. Have a nice day Mr. president. I will do anything you want, and as a Dutch protestant, I will even give you a blow-job! Pagina 198: ‘Ik keek diep in zijn ogen. Die waren blauw en grijs en beautiful. (...) Toen we bij de trein elkaar ten afscheid omhelsden, voelde ik mij ontroostbaar.’

Pagina 233: ‘Ze staan trouwens pas aan het begin van het ontdekken van die electriciteitskast in onze hoofden.’

Pagina 264: ‘Prachtige avond. Zon, blauwe. Silhouetten van bomen en grillige takken in de avondschemering. Ergens in de verte is Peter.’

Het gebrek aan liefdevolle aanraking van het moedersymbool zou de seksualiteit van Willem voorgoed predestineren. Freud, Jung, Adler en zelfs Wilhelm Reich zouden ervan kunnen smullen over de ontwikkeling van zijn typisch narcistisch karakter.

Dus nu naar Willem en het gouden kalf. DE SEX. Never a dull moment! Willem had verschillende benamingen voor zijn enorme paardenlul. Hij noemde zijn penis: ‘my family jewels, my secret weapon, my wiwimacher, my launch-pad cum-missile waarmee je een tompoes kunt vullen.’ Hij wilde het liefst samen met mij onze rijkelijk bedeelde lullen paraderen. Willem wilde dat ‘in public’, maar helaas voor hem had dat niet mijn voorkeur.

Dit brengt me nu weer terug naar het toneelstuk, Oltmans van scenarioschrijver Ger Beukenkamp. In een schrijnende scene praat Willem tegen het publiek: ‘Welkom bij het rondslingerende zaad en al die kerels die me in mijn oren, tepels en kont bijten en mijn fallus in zich nemen.

Een religieuze ervaring in de vleespotten van Babylon.’

Peter van de Wouw, Amsterdam 2011