Laatste wapenfeiten

[p. 125]

Racistische huilebalken

De relatie tussen 's werelds allochtonen en wat historicus Arnold Toynbee noemde, onze ‘bleached white’ mensen in het Westen, kenmerkt zich grosso modo door drie historische perioden. Tot Japan het grootste deel van Azië bevrijdde in 1941, gingen Afro-Aziatische landen gebukt onder Westers kolonialisme en imperialisme. Hun rijkdommen werden gejat en zij die zich verzetten, werden omgelegd. Onze generaal van Heutz was een expert in het breken van verzet in Indonesië het grootste moslimland ter wereld, dat wij zoetjes aan hadden ingepikt. Wilhelmina beschouwde hem in haar memoires nog als een held. De Britse hoge commissaris in Cairo omschreef Egyptenaren een eeuw geleden als ‘playthings’. Wie denkt, dat apartheid een Nederlandse uitvinding is van Hollanders in Zuid-Afrika, zit er goed naast. Ik maakte in de jaren 60 onder Eisenhower nog mee in de vs, dat er toiletten op busstations waren voor zwarten en voor blanken, om maar wat te noemen.

Dus na 1945 brak fase twee aan. De overgote meerderheid van de wereldbevolking met een andere huidskleur dan de onze, kreeg de gelegenheid, alsof het een gunst was, op eigen benen te staan. Een soort geveinsde, hypocriete gelijkheid tussen de rassen in de wereld zou voortaan worden erkend. Maar hoe decodeer je neerkijken op mensen met een andere pigmentatie dan blank uit Westerse kaaskophoofden? Groot-Brittannië, dat het handigst van iedereen appelen voor citroenen verkoopt, zag zelfs kans gemenebestlanden onder Elisabeth II tot nu toe aan het lijntje te houden, wat uiteraard te bespottelijk voor woorden is, maar aldus rolden de Britse dobbelstenen.

Voor iemand als ik, die drie generaties voorouders had die te Semarang werkten of werden geboren, bij wie thuis vele ooms en tantes van de Indotak van de familie kwamen logeren, groeide op in een milieu van een typisch Indische familie. Wat betekent dit? Dat drie generaties voor mij gelouterd en door Indonesiërs voldoende opgevoed waren om te begrijpen, dat moslims andere normen en waarden hadden, een geheel ander cultuur en historie hadden, die wij als blanke roversbende uit het Westen diende te respecteren. Of zoals Multatuli in Max Havelaar schreef,

[p. 126]

dat een belanda meer van de regent van Lebak kon leren dan omgekeerd. Ik heb een leven lang gigantisch geprofiteerd van de opvoeding van mijn voorouders te Semarang.

Fase twee van erkenning van Afro-Azië werd echter gekenmerkte door een krankzinnige oorlog in Zuidoost-Azië waarbij letterlijk miljoenen onschuldige burgers in Vietnam, Laos en Cambodja met miljoenen bommen en chemische wapens naar de andere wereld werden geholpen. Deze week hoorde ik op nova de toenmalige minister van Defensie van Amerika, Robert McNamara, verklaren: ‘We hebben ons daar als oorlogsmisdadigers gedragen.’ Dat zei Sukarno tegen mij in 1966 (zie mijn Memoires) en ik deelde zijn mening met mijn Indische achtergrond volledig. Een andere cia-methode om kolonialisme en imperialisme in fase twee voort te zetten, was het organiseren van staatsgrepen tegen hen die zich verzetten. Patrice Lumumba werd met toestemming van Eisenhower en België in Congo aan moten gehakt en vervangen door een de in Israël opgeleide schurk Mobutu. Na 32 jaar hoepelde hij op. Congo is er nooit meer bovenop gekomen. Het land is door buitenlandse rovers bezet en er zijn inmiddels honderdduizenden onschuldige Congolezen omgekomen. Wie is verantwoordelijk? Brussel en Washington.

In Indonesië werd Sukarno door de cia afgezet en vervangen door generaal Suharto, die nog eens honderdduizenden onschuldige burgers afslachtte. De Amerikaanse ambassade voorzag deze moordenaar Suharto met lijsten van duizenden communisten die vermoord moesten worden, meldde Paul Brill pas op 22 mei 1990 in de Volkskrant. Staat er straks een ander Amerikaanse minister op om te biechten dat Amerika zich met de installatie van Mobutu en Suharto als oorlogsmisdager heeft gedragen?

Nu, in fase drie, heeft Bush een nieuwe truc bedacht. We gaan die heerlijk vrije Westerse democratie overal ter wereld introduceren, als het moet desnoods met pre-emptive military strikes, vooral als er veel olie zit. Eigenlijk is fase drie een variant op fase een. Bush denkt, dat hij de playthings van Afro-Azie (zelf heeft hij geen natuurlijke hulpbronnen to speak of) kan komen vertellen wat goed voor hen is. Het beroerde is echter, dat de gekleurde wereld er dus andere ideeën op nahoudt. Ik was in Babylon, Irak,

[p. 127]

toen er in Texas Indianen en buffels rondliepen. De Iraakse beschaving is 5.000 jaar oud. Wij hebben andere meningen over hoe een land te regeren, dan Saddam had. Maar laat ze. Ook Irakezen hebben het recht hun eigen weg te zoeken en hebben geen behoefte aan een christelijke missionaris van het kaliber Bush. Hij zal er danook net zohard worden uitgetrapt als hij binnengekomen is. Het is Vietnam revisited.

Ik vraag me af, hoe de conversatie zou zijn verlopen als deze illiterate uit Crawford, Texas, 150 jaar geleden tegenover de regent van Lebak zou hebben gezeten. Bush had hem waarschijnlijk op de plaats rust als onbruikbaar neergeschoten, zoals hij nu met Afghanen en Irakezen doet. Daarom telt hij de playthings die onschuldig in Irak en Afghanistan worden omgelegd ook niet. De Joden doen hetzelfde met Palestijnen. Het interesseert ze geen ene rooie rotmoer hoeveel onschuldige Palestijnen er de afgelopen halve eeuw omkwamen. Men houdt de cijfers niet bij. Doet de maffia trouwens ook niet.

Wat doen 's werelds allochtonen nu in fase drie? Ze slaan beperkt en behoedzaam terug. Drieduizend doden 09-11 in New York. Wereldwijde hysterie. Tweehonderd doden in Madrid. Heel Europa in rouw gedompeld. Koningen, presidenten, premiers, de hele bende pinkt een traan weg tijdens een opgedragen mis in Madrid. Wat zou de Heer denken van die ontroostbare staatslieden en politici, die de eerste mis voor drie of vier miljoen onschuldige Aziatische burgers nog moeten organiseren. Dat zou mijnheer McNamara moeten doen, die zich 40 jaar later realiseert een massamoordenaar van onschuldige burgers te zijn geweest.

Ik betitel de aanwezigen in de kathedraal van Madrid als ‘verdwaalden’, inbegrepen minister Ben Bot. Met mijn Javaanse input, is het duidelijk dat nog altijd een rascistisch Übermensch-gevoel overheerst, zelfs in fase drie, tegenover de Afro-Aziatische wereld. Wanneer, if ever, zal de mensheid het beschavingspunt van de regent van Lebak bereiken, dat een onschuldige dode Palestijn, Irakees, Afghaan, Rwandees, Indonesiër, Colombiaan, Congolees, noem maar op, een even trieste affaire is als een dode Amerikaan, Jood, Spanjaard of wie ook, die tot de Westerse wereld behoort?

27-3-2004