Laatste wapenfeiten

[p. 119]

Mythomaan

Hij is de man, de ziekelijke leugenaar, die van lieverlede eigen fantasieën voor waar houdt. Mythomanie, zegt de grote Van Dale, is ‘ziekelijke fantasterij’. Door de geschiedenis heen hebben we vele voorbeelden van verziekte mythomanen gezien, die heilig overtuigd waren, dat Moskou zou kunnen worden bezet (Napoleon en Hitler), of dat de Vietcong, de in zwarte pyama's geklede boys van Ho Chi Minh, met gemak kon worden verslagen (Eisenhower, jfk, lbj en Nixon). De heren geloofden hun eigen ziekelijke praatjes en offerden 58.000 Amerikaanse levens en enkele miljoenen Aziatische mensen aan hun waangedachten op. Aziatische slachtoffers werden nooit geteld, zoals dit in Palestina, Irak en Afghanistan weer niet gebeurt. ‘We hebben geen idee,’ zegt Paul Bremer, die kennelijk een computer heeft waar alleen Amerikanen en ‘bondgenoten’ in worden opgeslagen. Palestijnen, Irakezen en Afghanen zijn in de optiek van Bush en Blair toch maar Untermenschen. Om over Hutu's en Tutsi's maar helemaal niet te spreken. Die hebben trouwens geen petroleum, waar Dick Cheney oorlog voor voert.

Met veel fanfare kondigde Bush aan vijftien miljard dollar in aids-preventie te zullen stoppen. Ook daar is geen flikker van terecht gekomen. Bush en Blair hebben iedere cent nodig om landen plat te gooien, die niet naar hun pijpen willen dansen. En kaffer Balkenende doet er blindelings aan mee, omdat international affairs, nu dagelijks op zijn bordje, even vreemd en onbekend voor hem is als het klonen van het schaap Dolly. Ook wij hebben de regeerders die we verdienen. Ik ken er sommigen van. A priori blindelingse slippendragers van Amerika aan de hand van de drogreden dat Amerikanen ons in 1944-1945 hebben bevrijd. Wie denkt dat Amerika van de jaren 40 (ik landde daar voor het eerst in 1948) ook maar iets te maken heeft met het Amerika van 2004, moet zich laten nakijken, als het daarvoor al niet te laat is. Het Duitsland van Kaiser Wilhelm II was ook een ander Duitsland dan dat van Hitler.

Toen George Bush in januari 2001 op een ongebruikelijke manier toch op het Witte Huis belandde, stond voor hem vast dat

[p. 120]

Saddam goedschiks of kwaadschiks gewipt diende te worden. Paul O'Neil, zijn eerste minister van Financien, heeft geschreven dat hij met stomheid geslagen was, omdat Bush tijdens de verkiezingscampagne hele andere geluiden had doen horen.

De Zweedse diplomaat Hans Blix, un chief weapons inspector, heeft vorige week nog in Londen bij David Frost op ontbijttelevisie gezegd, dat Bush en Blair zich hebben gedragen als goedkope handelsreizigers, die de oorlog probeerden te verkopen door de rapporten van de inlichtingendiensten zwaar te overdrijven, zoals je dit doet met stofzuigers door de mogelijkheden aan te dikken. Oud-minister van Buitenlandse Zaken, Robin Cook (hij werkte jarenlang als minister onder Blair), blijft zeggen dat toen hij de premier sprak op 15 maart 2003, twee weken voor de Irak-oorlog, deze wist dat Saddam geen massavernietigingswapens meer had. Blair kon niet meer terug, verstrikt geraakt in het web van mythomane leugens.

Princeton professor Paul Krugman en columnist van The New York Times schreef 14 februari, dat bij de volgende verkiezing Amerikanen zeer waarschijnlijk Bush zullen beoordelen op wat hij heeft uitgevreten, en niet op diens mythomane kletspraatjes, waar hij het publiek al vier jaar mee opzadelt. Anderen zijn heilig overtuigd, dat Bush het spel zodanig zal spelen met nog meer opgeklopte angstverhalen en pertinente leugens, dat hij nog vier jaar op het Witte Huis kan zitten. Amerikanen hebben in november de kans hem weg te sturen. Doen ze dat niet, dan hebben zij nog eens vier jaar ellende en dode soldaten, alleen maar aan zichzelf te danken. Zoals wij Balkenende, Kamp, Verdonk en Zalm aan onszelf hebben te danken, gelukkig minder gevaarlijk, maar zeker niet de meest begaafde regeerders die dit land verdient.

15-2-2004