Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 88]

De bramen.

Aan den WelEdelen Heer
Piet de Ruiter, te Baarn.

De bramen koel en zwaar verdruipen
van 't regenwater dat kil rilt.
Zal er nu vrees mijn hart omsluipen
nu 't zoomren, lacie, is gestild?

De roode bessen helder spatten
als bloed'ge vlekken in 't geblaart.
Zal er nu pijn dees hart omvatten
om de oorlog die mij dof bezwaard?

De blaren koud van regen ruisschen
als weent God droevig traan op traan.
Zal ik in diepen toorn opbruisschen
of rouwig 't leed van God verstaan?

De bramen.. Och, laat God nu weenen
in 't nat en scheemrend, scherp geblaart;
straks wordt licht door Zijn tranen henen
uit zonde nieuwe deugd vergaard.