Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 69]

Elegie.

Aan mijne zuster Jet.

De roode eik vlamt ett'rig in uw lanen
en rijpt van pijn 'lijk een verkoortst kwetsuur;
de weien, 't land, de wegen en de banen
zijn ros-begruisd van blaêren; 't avonduur
neigt blauwig als een druif op bosch en kruinen,
o Vlaanderen, en uw land smookt als een vochtig vuur....
Uw bosschen storten stuk in roest en puinen..
Het smoorend veld is koel en guur.

Het bloedend eikloof waait op al uw wegen
lijk afgekorste rooven, ruig en rood;
het braamgeblaert gloeit schaamvol en verlegen
en 't is één drupp'ling bloeds aan kant en sloot;
een lauwe mist waait droomend in de boomen
die duist'ren in hun eigen stervensnood;
uw lijkwa is gereed, uw dooden komen,
- o Vlaand'ren, Vlaand'ren, - stil en groot.

Ginds geelt het kwijnend en verouderd loover
in d' halfverlichte zalen van uw bosch,
dat er een gulden schijn vol zon gaat over
de scheem'ring van het weeke, riekend mos
en er een gloed van stoffelooze stralen
't geblaert verblijdt dat raakt van de aarde los.
Begon de lijkdienst in de kathedralen,
o Vlaand'ren, van uw stervend bosch?

[p. 70]

 

Want de avondmist gaat als een wierook smoken

 

aan al de welfsels van uw blond geblaert

 

en uw verbronsde kruinen dof berooken

 

wijl vreemde kaarsgloed door de loovers waart;

 

ik neig mijn hoofd aan uw bemoste boomen

 

en zie uw sterfuur van God's licht beklaard;

 

uw lijkwa is bezaaid tot aan de zoomen

 

van gouden tranen, bloed en aard'.

 

 

 

Dan vallen droef uit uw beziekte dreven

 

de blaeren, één na één, de takken af

 

als naamt gij schreiend afscheid van uw leven

 

aan de eeuw' ge boorden van uw eigen graf;

 

dan kreunt de herfstwind door de kranke twijgen

 

als zuchtte uw hart bij zooveel leed en straf;

 

gij geeft terug, in snikken en in hijgen,

 

Hem wat Hij als een vader gaf.

 

 

 

Maar weer de eik vlamt krank'rig in uw lanen

 

en rijpt van koorts lijk een doodsrood kwetsuur;

 

zijn wonde zijpt op wegen, weien, banen;

 

de rooven rijzen oovral waar ik tuur....

 

Zoo waaien leeg de doodsvermoeide kruinen;

 

o Vlaand'ren, maar uw land is schoon in 't stervensuur..

 

Uw bosschen storten stuk in roest en puinen

 

en 't klam geblaerte is geel en guur.