Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 65]

O herfstig Vlaandren.

Aan mijne zuster Anna.

O Herfstig Vlaandren rood aan 't rijpen
in 't eigen, versch en ruischend bloed,
kan ik den diepen zin begrijpen
waarom gij sterven moet?
Gekoperd gloeit gij in uw blaren,
in uw geboomt, in wei en riet
en zie, mijn triestige oogen staren
naar uw verdriet, uw. groot verdriet.

Uw lage weien bloedig bronzen
en doomen van hun lauwen smoor..
Ik hoor God's Dood er ritslend gonzen
als bruischte een zeis er door..
De roest'ge halmen droevig nijgen
nu elken dag zijn leven liet
en 'k staar in somber, eenzaam zwijgen
naar uw verdriet, uw groot verdriet.

o Stervend Vlaandren, laat mij weenen..
Geen boomgaard kraakt van 't vochtig ooft;
slechts hier en daar paarst blos-beschenen
een bloed-vrucht ros-omloofd;
ach, hier' en daar in 't dof geblaerte
een schaamle vrucht God scheemren ziet
en 'k tuur, mijn hart vol bange zwaarte,
naar uw verdriet, uw groot verdriet..

[p. 66]

 

In Vlaandren was ik eens zoo blijde.

 

Nu hangt een herfst haar schemer veeg

 

om 't roodend bosch, op meersch en weide

 

en koel is 't er en leeg;

 

de purpre hei ligt doodsch aan 't gloren

 

en 't veld strekt eenzaam naar 't verschiet

 

en 'k ben veel droever dan te voren

 

ach, Vlaandren, om uw groot verdriet.

 

 

 

Uw brandende einders roestig rooken

 

van d'herfst, van kou, van bloed en vier;

 

ik heb van ver den walm geroken;

 

geen torens zie ik hier.

 

Geen oude stad gaat ginder blauwen

 

in doom van 't dampig avondriet;

 

een andre smook zie 'k opwaarts grauwen..

 

En 'k heb verdriet, ach, groot verdriet.

 

 

 

o Herfstig Vlaandren, ros aan 't rijpen

 

van 't eigen, kwijnend, duistrend bloed

 

zal ik den droeven zin begrijpen

 

waarom gij sterven moet?

 

In 't najaars-bloed van uw landouwen

 

- ach, schooner, Vlaandren waart gij niet -

 

blijf ik u liefdevol beschouwen

 

om uw verdriet, uw groot verdriet.