Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 59]

Veurne.

Aan René Peeters.

I.

De schoon' trapgevelkens gekarteld, gekardoesd.
met gulden banderols en smijdig loof belegen,
zijn oud van wind en tijd, vergrijzigd en verroest
en op de Groote Merckt hun schimmen droevig wegen.

De ruitjes zijn verweerd; de ramen leeg en ijl;
vervaald behangsel droomt er achter dof bestoven,
leeuwmuilen druipen mos aan d'hooge daken boven
en op de luifels lekt verduurde regen-kwijl...

Stoor ik het slapend hart der oude, goede stad?
De knars'ge klopper kraakt op de eiken nageldeur
en 't galmt droefgeestig ver in hol-verlaten gangen...

'k Wacht de oude maarte nu die op de voute zat:
geen sliffers op 't plavuis, geen maarte komt hier veur,
mijn God, en op de Merckt blijft Vlaandren's weemoed hangen.

II.

De klok der penitentie luid... De grauwe torre bromt
en gromt boetveerdigheid met trammelante slagen;
't krielt in de krinkelende straatjes nu de Passie^*) komt:
ginds wankelt aan Ons-Heer van 't grof kruis over-dragen...

*) De vermaarde eeuwoude boetprocessie, die jaarlijks in Augustus door de straten van Veurne penitenteert als uitboeting eener gruwelijke heiligschennis het H. Sacrament aangedaan; die processie is de volbrenging eener belofte en stelt in schilderachtige groepen, met oude costumeering, verschillende tafereelen uit het Oude en Nieuwe Testament voor; de voornaamste burgers gaan er biddend en psalmeerend in, gehuld in zwarte en bruine boetpijen, en dragen zwarte boetekruisen, geeselroeden enz. De Veurnsche boetprocessie biedt veel gelijkenis met de vermaarde Passieuitgang van Sevilla en is eene der aandoenlijkste, archaïsche uitdrukkingen van het Vlaamsch Katholicisme aan de ‘frontieren’. Veurne werd gedeeltelijk verwoest tijdens den oorlog.

[p. 60]

 

De speren der Romeinsche wacht bedaavren kei na kei,

 

de Gods-profeten ruischen aan in tabbaard en samaren

 

en spreken rijm na rijm; daar gaan de Apostelscharen

 

in blauw en rood sameet; Mozes, David, Levietenrei...

 

 

 

Tot nu opeens een Soudenier uit bocht'ge koehoorn loeit;

 

de speren bonken neêr; de schilden rammlen en Ons-Heer

 

valt sukklend op de knieën wijl 't kruis stort op de keien.

 

 

 

O mij, verzondigd man! Een kou mijn vleesch doorvloeit...

 

Zeg, Heer, mijn goede God, deedt Gij uw teedre knieën zeer?

 

Ach, Vlaandren laat uw leed nu leefdig medeschreien.