Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 27]

Aan Z.H. Paus Benedictus XV.

Behoeder van God's recht, door 't tabernakel dreunt
der Kristen volkren zwaar kanon... Gods hert gaat schreien...
In snikken en geklag staan om zijn Hert de reien
der siddrende Engelen; mijn eigen hert verkreunt...

Rijs, Benedictus, dan, nu God uw leden steunt
en staar in d'horizont van Vlaandren's bloed'ge weien!
Hef uwe handen op en beef!... Vermaledijen
zult Gij, niet waar, nu Gij God's goeden arm aanleunt,

't gemeen rapaille van Europa's, vorsten
wier hermelijn 't onnoozel bloed bekiast
en die 't onnoozel bloed in Gods naam morstten;

vermaledij dan wie dit bloed neerplast:
nog vroeger is Gods aarde opgeborsten
voor wie Gods naam in 't zweerd-zelf had gekrast...

II

Maar gij vermaledijdt niet... Neen! De duistere adelaren
die zwalpen bloedgebekt door Gods vervaarde lucht,
doorzwierd van 't krakende gepluimt, hebt gij niet eens geducht
al rinken van hun steile vaart uw pauselijke tiaren;

[p. 28]

 

ja, toen in 't donker schaadwen van hun bruischend overvaren

 

het Vatikaansche Kruis in duister schuil ging en 't gezucht

 

der ruige vleuglen gierde, klom het grootsch gerucht

 

der Encycliek: een goddelijke storm op Kristne scharen.

 

 

 

Want zie, de Vader toornt wijl zalig rust het Lam

 

onnoozel op uw arms, o godgelaten Herder,

 

en d'hemel wankt van schrik bij 't rijzen van den hoon.

 

 

 

Maar wee den Aadlaar die God-zelf te nader kwam!

 

Hoor, Benedictus roept: ‘Gij, Duisternis, niet verder!’

 

en heft hem peisvol toe het Lam, Gods lieven Zoon...