Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 5]

aan mijn dapperen broeder kornel, soldaat-brancardier der tweede belgische legerdivisie, - afgevaardigde van het belgisch ministerie, aalmoezenier, - onder-voorzitter VAN HET BELGISCH COMITE VOOR VLUCHTELINGEN TE ANGERS,

DEZE VERZEN

[p. 9]

De stervende soldaat.

Hij had toch zoo dapper gestreden..
De lucht in de verte zag rood
en 't bloed van zijn hart drupte langzaam
en warm door zijn zwaren kapoot;

Hij had toch zoo dapper gestreden..
Nu lag hij alleen in den nacht
en zwak, o zoo zwak was hij, stervend
en ziek in de vochtige gracht.

Daarboven de sterren flauw trilden..
De boschkant die ruischte vol wind..
o God! al zijn goei kameraden!
Hij schreidde in den nacht als een kind..

Hij schreidde, want dof in de diepte
daár balderde 't belgisch kanon,
daár kraakten geweren, daár vochten
zijn goei kameraden, daár won,

o, wonnen zijn goei kameraden,
daár won, won het brandende Luik,
daár flitsten de schoon bajonnetten
door kruitwolken, nevel en smuik..

Daár schetterden koopren trompetten,
daár dreunde een ontzagg'lijk geschreeuw,
daár klauwde op duizende Pruissen
de vrije, de Belgische Leeuw!

[p. 10]

 

En de oogen vol bloed en vol tranen

 

kroop hij voor het laatst op de kniên

 

om nog eens door het duistrig struikhout

 

de schoon bajonnetten te zien..

 

 

 

Hij zag ze in den brandschijn opflikkren..

 

Nog groette zijn kleumge hand..

 

Toen viel hij en stierf al stamelend;

 

‘God helpe.. God helpe.. mijn land’..