Het inwendig leven van Paul

[p. 82]

XXIII De brief van Zuster Angelina

‘Beste Paul! - De Heer zij met U! Mijn strijd is ongeveer uit; ik schrijf je uit mijn cel; het is nacht en erg koud; ik hou mijn linkerhand over het stompje kaars om ze te verwarmen en ook om het licht te verwijderen aan mijn celraam. O, de goede Jezus! Des te meer dweep ik met mijn Heer nu ik minder hou van de Kerk; deze boodschap heb ik lang mistrouwd: maar kon ik mijn Heiland mistrouwen? Zal ik de innerlijke boodschap niet hooger stellen dan de kerkelijke? Ach, Paul, de werkheiligheid van het observantisme mijner orde kan toch zoo weinig eigengerechtigheid bij den Heer voortbrengen als Jezus alleen mijn gerechtigheid is; ontbreekt er niets aan des Heeren Jezus' verlossingswerk wat kan mijn kloosterleven daaraan toevoegen? Daarbuiten toch is zekerheid des heils omdat Hij - niet een ander - ons rechtvaardigt. Dan nog mag onze begeerlijkheid onze zonde blijven; maar het geloof in den Heiland bedekt onze zonden. Paul, Paul, wat een inzicht? Ik schrik noch-

[p. 83]

tans voor een openbare verklaring. Wenscht de Heer ook dat ik om de waarheid ergernis geve aan mijn zusters? En dan het practisch besluit. Paul, om deze boodschap die ik niet weigeren kan, lijd ik reeds dagen en nachten. Moeder Overste bemerkt mijn uitwendige ongesteldheid en ook de andere zusters zijn bezorgd. Hoe vreeselijk als die straks mijn uitkomst zullen weten. Ach, Paul, die ergernis het ergste. En verder, wat zal ik straks in de wereld doen nu ik je nader kom en toch een bruid Christi blijf? Paul, oremus pro invicem!’

Zuster Angelina.

In nieuwe gemoedsverbijstering staarde Paul strak op het briefje en geraakte meer en meer bedroefd om de scherpe geesteshouding van deze vrouw; met een zucht borg hij de brief in zijn portefeuille en luisterde toen aandachtig naar een groote kerkklok die, achter de daken der huizen, uit den mist begon te luiden, dof en diep als uit een gesloten kelder waar God met zich-zelf alleen was.