Het inwendig leven van Paul

V Paul's bekoring

In deze toestand bleef Paul drie dagen, Tegen den avond van den derden dag ontving hij een brief; in de schemer van het venster brak hij hem haastig open: het geschrift van zuster Angelina, Zijn vingers werden koud: ontroerd, zeer ontroerd was Paul.

‘Klooster der Dochters van de H.H. Harten’ las hij in den linkerbovenhoek en verder ‘Beste Paul!

[p. 16]

De vrede van Christus wensch ik je. Vergeef me dat ik je schrijf en dat ik tegen de tucht zondig van mijn Heilige Regel Maar de vrede die ik je wensch verlang ik voor me zelf, Ik lijd en hoop op verklaring. Ik lijd tegen mijn zin, “Qui melior sit pati: majorem tenebit pacem”; met mij niet alzoo. Ik sta in zwaar verzet tegen vele “contraria” waarvan ik de herkomst niet onderscheid, Religieuze verveling? Dan is de Satan een meerdere op mij; waarom moet het gebed een dorre kluif zijn? Ik weersta, Paul, ik weersta, alleen met den moed van gene die voorziet zijn nederlaag. Kon ik vooraf gaan weten wat de lieve Jezus met mij zinnens is, “La tâche est au fond”; zou dit waar zijn? Onder de Heilige Mis heb ik soms veraf een kwellend spiegelbeeld van je vroeger genegenheid voor mij. Verscheur deze brief a.u.b, en antwoord niet’.

Tota tibi in Christo

Zuster Angelina

Paul was niet onmiddellijk onder de volle bewustheid van den inhoud; hij opende het venster: hij onder-

[p. 17]

vond de wellust der aarde die uitrustte in de beide handen van God den Vader; de gewaarwording der sacramenteele aanwezigheid van Jezus langs de gansche aarde gaf hem blijdschap; plots kwam nu het inzicht, niet Werther-sentimenteel maar met strenge catholiciteit: de gevaarlijke verhouding van twee zielen, gedoopt in denzelfden Christus.

Paul keek met hartstocht naar de kerk rechts; hij stak de saamgevouwen handen uit en bad: ‘Domine, vim patior, responde pro me’.

Hij verscheurde gelijkmoedig den brief: de lange snippers lagen dien nacht doelloos in de dakgoot onder het onverschillig licht der maan.