Het inwendig leven van Paul

II Paul is de ware minnaar

's Anderdaags toen Paul, na de Mis, op zijn mansarde-bibliotheek teruggekeerd was, opende hij het venster, kruimelde brood voor de musschen, begoot de roode geraniums. Hij hoorde inwendig: ‘Paul’. Onmiddellijk zag hij met innerlijke geest de blonde vlechten van Onze-lieve-Vrouw; ook haar blauwe mantel. Gelijktijdig zag hij naar buiten: aan de horizont der stad de aanwezigheid der gouden haarlokken van de zon; de lucht Delftsch-blauw, Beider soort

[p. 9]

zichtbaarheid was bijna identiek. Maar de kerk rechts kwam in verwonderde contemplatie. Paul ondervond het: serafieke aanvechting onmiddellijk uit de kerk. Een venster viel open: hij zag de koperen punten van de kaarsen; verder het soepel en warm beeld van Onze-lieve-Vrouw. Paul sprak tot haar; ‘Ave Maria’. Hij sprak zeer bewust als goed katholiek, bewuster nog want het hoofd der Heilige Maagd had de richting der Heilige Linie; Paul sprak nog tot haar: ‘Ave Maria!’ God en hij: beiden wisten dat zijn offer reeds gebracht was: het sacrificie van zijn natuurlijk instinct aan elke bovennatuurlijke wet; niet het offer der passie zelf. Paul walgde van zelf-verminking der ziel; zijn passie werd veredelde soort en buiten de zinnen; Beatrice onduldbaar: zij was hem Latijnsch-nationalistisch; Laura nog meer onduldbaar, want heidensch. Maria, de Heilige, Maria alleen.

Paul bad zijn Rozenkrans; de blonde vlechten van Onze-lieve-Vrouw werden duidelijker in hem; de mantel vergeet-mij-niet-blauw; ook aan de horizont der stad werd de aanwezigheid der zon veel precieser;

[p. 10]

de haarlokken der zon stonden als stijf-gestraald goud. De koperen nimbus achter het beeld der Heilige Maagd in de kerk rechts was hieraan identiek.

Toen Paul zijn Rozenkrans gebeden had verbeeldde hij zich even de zilveren beiers der sterren 's nachts; dan sloot hij, na deze aanschouwing, het venster en las Bonaventura's ‘Itinerarium mentis in Deum’.