|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Alcestis, Roxane.
MEvrouw, zult gy dan nooit uw droefheid eens verzetten?
Kan Vaders wederkomst uw treuren niet beletten?
Zal nimmer meêr eens vreugd de traanen droogen af?
Moet weegeklag uw ziel noch sleepen in het graf?
Ai! staak doch eens uw rouw.
Myn Dochter, onlangs weêr tot ons gebragt zag nader,
En hem van boei, van band, van 's vyands magt bevryd,
Heeft, ik beken het wel, ons ongemeen verblyd,
En gaf ons stof tot vreugd; maar 't hert van druk bevangen,
Voeld zich in boeijenen van zwaare droefheid prangen,
't Kan zich bezwaarelyk begeeven tot de rust,
Voor dat de waan van ramp volkomen zy geblust:
Ja, 't schynt aan ons gemoed iets zelzaams voor te spellen,
Schoon ik in 't minst daar van geen oorzaak vast kan stellen,
Of melden door wat reên. 't zy dat het Goodendom,
't Geen voor zyn schepselen met zorge waakt alom,
Ons 't naakende ongeval wil heimelyk betuigen;
Of ons, dien 't doorgaans past voor zyn bevel te buigen,
Doen houden maat in vreugd, en leeren, dat het zoet
Van 't bitter werd gevolgt, gelyk van de ebb' de vloed.
't Zy dat het kwynend hart aan 't treuren zo gewend is,
Dat blydschaps duurzaamheid aan 't zelve niet bekend is.
Mevrouw, uw vreugde werd door zuchten uitgedoofd.
't Gezucht verlicht het hert, gelyk de traanen 't hoofd.
| |
| |
't Gestaadig treuren kan de elendige niet helpen.
Het uitten van de smert hoed 't hert van overstelpen.
De klagt moet nimmermeêr zyn grooter, dan de pyn.
Die 's Noodlots plaagen ducht met recht mag treurig zyn.
't Is treurige eigen licht te vreezen en gelooven.
Ach! 't Lot vlied droeve vaak, en treft verheugde hooven.
't Word tyd, dat gy eens vreugd na zo veel rouw geniet.
't Gemoed voorzegt my niet, als weedom en verdriet.
Ach! zal dan nimmermeêr uw druk eens zyn ten enden?
Gelyk de schaaduw 't lyf, zo volgen my de elenden.
Laat ons, Mevrouw, niet zyn elendig voor den tyd.
Gedenk, in tyd van vreugd zo is de ramp niet wyd.
Een recht bedrukt gemoed vertrouwd geen vrolykheeden.
De droefheid wil geen tol verpligt zyn aan de reeden.
De rouw duurd veel te lang, als zy 't geduld verwind.
Dat is ontwyfelbaar, ik stel het vast, myn Kind,
Dat eenig ongeval eerlang ons zal genaaken.
Ik bid u, om de Goôn! wil doch dit zuchten staaken.
Wilt gy dan dat myn zorg zo kommerloos verdwynd,
| |
| |
Daar 't al wat voor my komt, my niet als droefheid schynt?
Van 't heim'lyk onheil strekt het ons een zeeker teeken,
Dat, op des Konings komst, geen Vuur en zyn ontsteeken,
Dat men geen boogen boud, waar door men vreugd bereid;
Men ziet geen offerveê ter slachtinge geleid.
Altaaren ziet men leeg, en van geen vuuren rooken,
Van tempelplegtigheên, noch wigg'len werd gesproken,
Hier eerst ten Hoof geraakt,
Zo weet men niet, Mevrouw, wat toestel werd gemaakt.
't Doet zich al treurig op, wat ons te moed komt treeden.
Een yder hangt het hoofd, en niemand geeft my reeden.
Mevrouw, zy zyn, als gy, van een bezwaarde geest,
Is wel den Adeldom eens aan ons hof geweest?
Zaagt gy de Ridderschap wel op de zaal verkeeren?
Kwam iemand met gejuig, of handgeklap ons eeren?
Wie dat ik zie, my dunkt elk heeft een droef gelaat.
Elk voegt misschien zich na Mevrouw haar weezen staat.
Zelfs die de Koning eerst tot ons had afgezonden,
Scheen ons niet anders als slechts droefheid te verkonden,
Gantsch effen Van gezigt, en zuinig van beleid.
Dit acht ik dat geschied is uit eerbiedigheid,
En diep ontzach, Mevrouw, dat elk u moet bewyzen.
Voor al 't baarde achterdocht, ja, 't deed myn haaren ryzen,
Van vrees en schrik bekneld, dat zelfs myn Heer en Vorst,
Als van beteutertheid, niet rustig spreeken dorst,
Toen hy my de eerstemaal hier kwam in 't hof te ontmoeten,
| |
| |
Ontschoot hem, tegen wil, een zucht, zelfs onder 't groeten;
Die my, te wisse een boô, de zeek're tyding bragt,
Dat iets onaangenaams hem speelden in gedacht,
En zulk een voorspook speld ons misselyke rampen.
't Zyn zorgen van den Staat, Mevrouw, die hem aanklampen,
En zulks niet ongegrond, maar daar uitte vermoên,
Dat eenig ongeval zou tot uw nadeel broên,
't Is jonger lieden pleegen,
Niet ver vooruit te zien, en nergens om verleegen
Maar, Mevrouw, en faalde ik niet te grof.
Zo ik Grootmoeder niet ging zien?
| |
Tweede tooneel.
IK bid vergeefenis, Beheerscher van de Gooden!
Zo 'k te voorbaarig ben na dit gewest gevlooden,
Zo 'k heb al te achteloos vergeeten en verzuimd
Uw Bergaltaar te doen begieten, dat het schuimd,
Met offerbloed van witte en vetgemeste stieren;
Uw koorlamp te voorzien met geurige olyvieren,
Ter eeren, dat myn Heer en Bedgenood weêrom
Gèlukkiglyk gekeerd is in zyn Vorstendom.
Vergeef, vergeef het my, Jupyn! het was den yver,
(Een vrouwelyke togt) my noopende staâg styver
En styver, om myn Lief te groeten hier ter steê,
Die my de Tempelpligt, 'k beken 't, verzuimen deê.
Doch geenzins om daar door uw Godheid te verachten,
| |
| |
O neen! 'k zal tot uw eer doen honderd Rund'ren slagten,
En tien paar Stieren, in de Tempen vet geweid,
Tot een betuiging van verpligte dankbaarheid.
Ik zal ... maar 'k zie de Vorst, die komt zich herwaards voegen.
| |
Derde tooneel.
Admetus, Alcestis.
MYn Heer! myn waarde Helft! wat zonderling genoegen
En blydschap dat uw komst aan ons verschaffen kon;
Wat laavenis myn ziel in uw verlossing von;
Wat ongemeene vreugd my daar door wierd gebooren,
Liet ik u teder in onze eerste byzyn hooren.
Maar, wyl dat my 't geluk geleegentheid vergond,
Om hier in eenzaamheid met u by monde aan mond,
En buiten ooggetuig te spreeken, zonder schroomen,
Zal ik gulhertig nu myn drift niet langer toomen.
My dunkt gy zucht, en zyt bedroefd.
Wat is 't, myn Lief! dat u het hert gelyk beschroefd?
Wat wranger weedom moet myn tweede ziel verkroppen?
Wie zal, wie zal de well van onze rampen stoppen?
Die staadig (even als een bulderende zeê,
Door storm op storm ontsteld, sleept dyk en dammen meê)
Vermenigvuldigd, en zo krachtig opgezwollen,
Dreigd schier ons taay geduld, spoor byster, te doen hollen.
Ik bid, myn waarde schat, ondek uw trouwe Vrouw,
Wat onheil u weêrvoer, eer dat zy smelt, van rouw,
Tot traanen, als het ys of sneeuw tot vloeijend waater.
Waarom dus lang getoeft? ai! draal daar meê niet laater.
| |
| |
Heeft een aangrenzend Vorst uwe achtbaarheid gehoond?
Heeft 't Volk in haare pligt weêrspannig zich getoond?
Of heeft een valsche tong, gewoon of dubbelzinnig
Te spreeken, of dien zy wangunstig is, te vinnig
En vals te lasteren met snoode loogentaal,
Aan u, van deeze of geen gedaan een boos verhaal?
Ik kan het niet bevroên, wat u nu port tot zuchten,
Daar gy, dank zy de Goôn, vry zyt en buiten duchten,
Daar gy vind Moeder in bejaard heid van de dood
Verschoond, en my, die ben en blyve uw Bedgenood,
Vol liefde en trouwe zucht, tot ons de dood zal scheiden:
Daar wy nu hoopten zaam, in vreedzaamheid, te leiden
Een leeven vol van vreugd, gerust en vergenoegd,
Met hert aan hert gepaard, met ziel aan ziel gevoegd.
Daar gy Roxane ziet, beginnende op te daagen,
Gelyk een morgenstar, tot yder eens behaagen,
In schoonte en eerbaarheid, haast huuwbaar, schuw van min,
Aanbiddelyk, als een verhemelde Goodin.
Daar gy ziet Eumelus, de hoop van Huis en Staaten,
Waar op Thessalien zich mag gerust verlaaten,
Die met den daageraad, van zyne lente en jeugd,
Vast op wast ridderlyk, vol vuur, vol moed, vol deugd,
Tot eer der Stam, ten zuil des Ryks, en vreugd voor ouders,
Daar gy, die 't Staatsgebouw met uw manhafte schouders,
In wysheid en beleid, gestaadig onderschraagd,
Zo dat AEmonien daar moedig roem op draagt.
Gy weet niet waar 't my scheeld, dies zal ik 't u verklaaren;
Weet, waarde Alcestis, dat, schoon al de zaaken waaren
Geschikt, gelyk gy die zo aardig my verteld,
En, met uw gladde tong, zo zielverkwikkend meld;
'k Waardeer het anders, ach! al mogt ik die gelukken,
Of noch veel meerder heil na myn genoegen plukken,
Ja schoon my vloeide toe den schat van 't Oost en 't West,
Ik achten meêr 't bezit van u, myn lieve Alcest!
Ik zweer het, dierbaar Pand! (de Goôn zy myn getuigen)
| |
| |
Dat al den ramp en last, waar onder ik moest buigen,
In myn gevangenis, my nooit zo lastig viel,
Als afgerukt te zyn van u, myn tweede Ziel!
't Is uw genoeg bewust, dat ik in al die daagen
(Een ongewoone zaak voor Vorsten) nooit behaagen
Aan vreemde schoonheên schiep; dat my geen and're vlam,
Als die, welk uit uw oog alleen zyn oorsprong nam,
Vermeesterde myn hart, of kon met liefde ontsteeken,
Of dat ik immermeer ben in myn trouw bezweeken.
Neen! gy, gy waard 't alleen, die heel myn ziel bezat,
Aan wien dat ik my meê geheel geofferd had.
't Herdenken van die vreugd, helaas!
Ik bid, myn Wederhelft! zeg my wat u bezwaarde,
Op dat, is 't doenelyk, ik u gerust weêr stel.
Mevrouw, ik kan niet meêr, vaar, vaar voor eeuwig wel!
Voor eeuwig wel! o Goôn! zult gy gestaâg ons haaten?
Myn Heer, ik bid hou stand. hoe! wilt gy dan verlaaten
En myden gaan, die geen, die gy noch onlangs had
Zo waard, en eenig maar beminde? hoe! wat 's dat?
Ik bid, myn Lief! wil my de reeden melden,
Die zo gevoelig uw gemoed en brein ontstelden.
Ik bid, en laat niet af voor dat gy my voldoet.
Verkryg ik geen gehoor, zo zult gy haast myn bloed
Zien stroomen door de zaal, en verwen wand en muuren.
Ik smeek en hou niet op, zal 't zonder eind dan duuren,
Dat gy de grond van 't leed, dat u kweld, my verbergd.
Het is een harde zaak, myn Lief! die gy my vergd.
Weet dan, helaas! Mevrouw, dat ik niet ben ontslaagen,
Maar slechs verlof heb, en dat noch voor weinig daagen,
| |
| |
Om eindelyk van u, myn waarde Bedgenoot,
Het treurig afscheid eens te neemen voor myn dood.
Stonde ons wel 't koomen toe, doch onder sterke hoede,
En vaste zeekerheid van t'hem waarts weêr te spoên;
Hy heeft het alles wel en naauw bezetten doen.
Zo dat ons alle hoop van uitkomst is benoomen.
Men hoeft van middelen tot vlugten niet te droomen,
Door wapenen men niets uitrechten mag, of kan.
Men magaltyd geweld weêr met geweld beteug'len.
Zulks deed my niet alleen, maar ook ons alle sneuv'len,
En my tien dubb'le pyn gevoelen in myn leed.
'k Zeg nochmaal dan, vaar wel! en bid u doch, vergeet
De smert, die gy gevoeld, en troost u zelven nader.
Verstrek ons waarde Kroost, voor Moeder, en voor Vader,
Nu 't anders niet kan zyn; dat het zyn schut en scherm,
En toevlugt, in gevaar, mag vinden in uw erm.
Wil nooit op schyn gelaat der stervelingen bouwen,
En leer geen menschen ooit op aarden meêr vertrouwen.
O wreedheid ongehoord! o duldelooze smert!
O woorden al te wrang! die my de ziel en 't hert
Te diep en wreed, als een tweesnydig zwaard, doorbooren,
Vergeefs, ach! scheen ik niet gestaâg in rouw te smooren,
En eindeloos verdriet te voeden in 't gemoed.
Zie daar de uitbersting van het geen zo lang gebroed
Heeft heimelyk, en my versinelten deed in traanen.
Zie daar de waarheid nu verwisselen myn waanen,
| |
| |
En doet my met 'er daad, waar voor ik was beducht,
Gevoelen, 't geen my heeft gekost zo veel gezucht.
Zie daar het geen myn ziel vaak tot de dood beklemde;
Waar door dat my byna het bloed in de aad'ren stremde.
Dat yder een nu klaar begryp, dien het noch heugd,
De rechte reên waarom ik nooit kon scheppen vreugd;
Waar om myn hert doorgaans, als tusschen eenen hamer
En am heeld lag gekueust, voor rouw, dan rust bek waamer.
Ach! al te wree de Goôn! waarom tot deezen dag
Deez' romp vol ramp gespaard? waarom met eenen slag
Niet kort gestuit don loop van 't leeven, en het lyden?
Of kon myn ongeval het hemelsch hof verblyden,
En wasmyn last haar lust? wel aan dan voortgetreurd
Tot dat, door 't naar gekerm, den hemel schrikt en scheurd.
Droog, broeder van Diaan, vry door uw brand de vlieten,
Myn oogen zullen fluks weêr nieuwe stroomen gieten,
Veel grooter als die van den Apidanus zyn.
Mevrouw, myn tyd genaakt.
Myn Heer, beel u niet in alleen van hier te keeren.
Uw tegen woordigheid zal my gestaâg vereeren.
Eischt Macedonien een lyf, het krygt 'er twee.
Waar dat gy gaat, ik volg, en zo gy sterft, ik meê.
Ik bid, myn Lief, bedaar.
Ik weet van geen bedaaren.
Als men zo scheiden zouw, was 't nodeloos te paaren.
Wy zyn op Hymens koor van twee geworden één.
't Is billyk dat wy dan in als zyn lotgemeen.
Onscheibaar is die band, door liefde t'zaam gevlochten,
De alteelende natuur schiep nimmer sterker tochten.
Die liefde lymd aan een, de herten; als sement
Doet kleeven steen aan steen veel eeuwen ongeschend.
Ze is sterker als de dood.
| |
| |
Denk om ons waarde kind'ren.
Geen inzigt machtig is dit opzet te verhind'ren.
Wat is ons nader toch, de takken, of de stam?
Wie 't vuur te dicht genaakt, verzengd zich aan de vlam,
Ik zal het vuur zyns toorns gaan met myn traanen blussen.
Een trots en toornig Vorst en bind men op geen kussen
Zo hy beweeg'loos blyft, wy sterven te gelyk.
Gy werd weêr na myn dood hersteld in Staat, en Ryk,
My past noch Kroon, noch leeven
Te draagen na uw dood, Heer, wil my dat vergeeven.
Geen Griek zal ooit alleen my voeren zien de Staf;
Maar wel ons beide t'zaam gedompeld in één graf.
Gy moogt wel heerscher zyn, myn Lief! van volk en landen,
Doch om uw eigen lyf en leeven te verpanden;
Waar van dat ik de helft met wettigheid bezit,
Was nimmer in uw magt, en doorgaans tegen 't wit,
En voorschrift van de wet, waar aan wy zyn verbonden.
Voorzichtige oudheid heeft daar teegen raad gevonden.
Gy hebt verhandeld 't geen aan u niet toebehoord,
Dies zyt gy niet verknocht aan het gegeeven woord.
'k Herroep dat snood verdrag, en scheur 't in duizend stukken.
Wy zyn in 's vyands magt.
Ik zal u daar uit rukken,
Of dulden nimmermeer, dat men my van u schei.
| |
| |
En, zo men sterven moet, wy sterven alle bei.
Mevrouw, stel u gerust, het is de wil der Gooden.
De wil van een Tieran, een Dwingeland, een Snoode,
Die, 't geen hy immer in zyn heilloos brein verdicht,
Ondanks de billykheid, wel graag zag uitgericht.
Zo gy vertrekt alleen, en poogt my te begeeven,
Zult gy gewis haast zien, door deeze hand gedreeven,
Een dolk in deeze borst, die voor het naar gezucht,
En de beneepe ziel zal opening, en lucht
Verschaffen, tot een schrik van onderdaan en buuren.
Zal deeze hevigheid dan onophoud'lyk duuren?
Zo lang tot dat gy my toestaat dat 'k u verzel.
Het is onmoogelyk. ik bid! bedenk u wel.
Wat u niet moog'lyk schynt, zal my wel moog'lyk weezen.
'k Heb my genoeg bedacht. Ik zal zo daad'lyk deezen
U w wreede handel, en heilloos besluit doen aan
Uw Moeder, Kinderen, en Ridderen verstaan.
| |
Vierde tooneel.
WAt leefd een Koning niet altyd bedraaid in zorgen!
Wat al be kommering komt hem niet schier verworgen!
Wat al bedenkingen door waaren 't hert en 't hoofd!
Word niet zyn breingewelf, door onlust, als doorkloosd?
Gelyk een bulderbui en storm, Eoôl ontschooten,
Uit 't vreeslyk tuchthol met metaale grendel slooten,
Gaat loeijen over 't vlak, en 't geen in 't laage woond
Al brullende overtrefd, of ongeacht, verschoond;
| |
| |
Maar 't geen uitsteekend zich op 't hooge komt verheffen,
Met donderslag op slag, en blixemflits gaat treffen,
En onophoudelyk, met stoot op stoot, rammeit,
Tot dat het in den grond geveld ter needer leid:
Zo werd ook een, die, door geboorte of deugd, gedrongen
Ten Troon, de Kroon draagd, vaak van ramp op ramp. besprongen;
De een vlaag is niet zo ras hem over 't hoofd gesnord,
Of de and're, vaak verzwaard, die volgt daar op in 't kort.
Was 't dan niet ramps genoeg, helaas! dat eerst myn hoofd
Van Kroon, en ik van Ryk en Septer wierd beroofd?
Dat ik, in band en boei, my, na de wys der slaaven,
Ter kerkertucht gedoemd, als leevend hiel begraaven?
Dat door bloeddorstigheid myn dood was vast bestemd,
Of moest my wyders 't hert noch werden toegeklemd,
Met myne Alcestis rouw? zo zy voorts komt te hooren
Het geen ik haar verborg, hoe fellen haat en tooren,
Lafherte Moeder, en ontrouwe Ridderschaar,
Dunkt u dat gy met reên te wachten hebt van haar?
Hoe zal zy van myn doen en veinzen zich beklaagen?
Hoe dulde-en trooste loos zal zy zjch niet gedraagen?
Dies zal het beste zyn, dat ik die droeve Vrouw,
Zorgvuldiglyk bewaare, en troost geeve in haar rouw;
Dat ik ga spoedig, en ter sluik van hier vertrekken,
In hoope dat de Goôn haar daagen zullen rekken
In voorspoed en geluk, dat de alverslinb'ré tyd,
Die marm'ren rotzen en 't verharde slaal verslyt,
Zal leeningen haar leed, en haare elende mind'ren.
Maar, Hemel! wat is dit? hier naderen myn kind'ren.
| |
Vyfde tooneel.
Admetus, Roxane, Eumelus.
HEt zy met oorelof van zyne Majesteit,
| |
| |
Zulks werd u niet ontzeid.
Maar wat voor reeden zyn 't, die doch u herwaards dreeven?
't Zyn de beveelen door vrouw Moeder ons gegeeven.
Een veel te zwaaren last,
Die voor de teederheid van kinderen niet past.
Wat wilde Moeder doch, dat u dus kon bezwaaren?
Een doodsschrik scheen het bloed te stremmen in onze aâren,
't Zap in de zenuwen, wanneer geheel ontsteld,
Verbaast en onverwacht, vrouw Moeder met geweld,
En een ontzinde drift toedrong in onze kamer;
Haar oogen schooten vier; haar hart sloeg als een hamer.
'k Hebbe u, myn waarde Kroost, vergeefs, zegt zy, geteeld,
Met onvermoeide zorg gekoesterd en gestreeld;
Dat ik u tot den Troon en Kroondragt ging gewennen;
Dat ik u Vaders deugd en daaden leerden kennen,
En u staâg maalden af zyn glory, roem en eer;
Want Vader kend, helaas! noch u, noch my, niet meêr.
Zo sprak zy, en ging voort; hy heeft zyn trouw geschonden,
En aan een ander zich, ondanks myn recht, verbonden;
Hy heeft, met eed en hand, aan vremde zich verloofd,
Zyn liefde te u waarts, en tot my gantsch uitgedoofd;
Hy zal gewis u gaan, zo wel als my, verlaaten;
Van Goôn te zyn geteeld, zal u geheel niet baaten.
Ons is niets overig, wy zyn te zaam verraân;
Ten zy gy hem beweegd is 't al met ons gedaan.
Gaat hem in alleryl gezaamentlyk ontmoeten;
Werp u, met nedrigheid en treurig, voor zyn voeten;
Smeek hem ootmoedig, en gelyk een kind behoord,
| |
| |
Dat hy zich niet en binde aan het gegeeven woord.
Stel hem voor oogen, dat het geen hy ging verpanden
Niet eigen was aan hem alleen, dat sterker banden
Van voorrecht en natuur zulks hadden eerst verknocht
Aan ons, als scheideloos en wettiglyk, verkocht
En zo gy geenzins kond, door traanen, beeden, smeeken.
Of kinderlyk geween, des Vorsten opzet breeken,
En hem beletten, dat hy meerder trouw bewys
Den vyanden als ons, die 't waarste zyn, zo rys
Weêr met eerbiedigheid, en neem met naare zuchten
Den laasten afscheid, eer dat hy bestaat te vlugten.
Keer, keer dan t'my waards weêr, om even eens te doen,
De wyl ik ben gezind, manmoediglyk en koen,
Den Vorst te volgen, waar hy zal zyn treeden wenden,
Tot dat het noodlot koome ons beider leeven enden.
Laat u ter herte gaan het moederlyk getreur,
Eer dat haar bange borst door stadig zuchten scheur.
Wy bidden u, wil doch dat heilloos opzet staaken,
En ons, uw Kinders, niet zo ras tot weezen maaken.
Ach! onsgenaakt gewis een dubb'le smert en pyn,
Wy zullen Vaderloos en Moederloos haast zyn.
Reis op, myn Kinderen en uitverkooren Lamm'ren!
Het vaderlyke hert heeft deernis met uw jamm'ren,
't Is tot de ziel geraakt, hou toch uw voortaan stil,
En troost u telkens met al wat het Noodlot wil.
Uw beede is vruchteloos en buiten ons vermoogen.
Wy bidden andermaal hebt met ons mededoogen.
O hoop van Thessaals stam! o zoon van Feres zoon!
Stel u gerust, gy zult den vaderlyken Troon
Betreên, en met de Kroon versieren hoofd en haaren,
Zo ras gy hebt bereikt een weinig meerder jaaren.
En gy, bezielde zon! volmaakt van leên en leest,
Bevloeid van voeg'lykheên, en ryk begaafden geest,
Staak 't naare rouwgeklag en 't al te onmaatig treuren,
| |
| |
't Kan doch niet anders gaan. Veel heils zal u gebeuren.
Gy zult noch de eerste zyn der maagdelyke rei.
Ga troost uw Moeders leed en droevig klaaggeschrei.
Wees haar gehoorzaam en gedienstig al uw leeven,
Zo slyt ge uw tyd vernoegd, en zonder tegenstreeven.
Ai! laat ons met u gaan! wy zullen 't wreed gemoed
Van uwen Vyand, schoon het haakt na menschebloed,
En als een steen zo hart, wel door de traanen weeken,
Die door ons treurig oog als plassen zullen leeken.
En zo die Ryksplaag doof bleef voor ontferreming,
Zo zal ik onversaagd hem deze blanke kling
Gaan drukken in zyn hert, en doen hem 't leeven braaken,
En hem dus dwingen zyn verwoede drift te staaken.
Uw traanen zyn te teêr, uw Sabel is te zwak.
O loff'lyk Licht der deugd! wat hebt gy diepe looten,
Van eer en dapperheid, in deeze Spruit geschooten.
Geeft dit uw morgenstond, wat baard uw middag niet?
Ga, waardig Kroost! verzacht het moederlyk verdriet:
Zeg haar, dat ik terstond by haar, en u zal koomen.
Ha! wreede Goôn! wat hebt gy met my voorgenoomen?
Hoe handeld 't Noodlot my gestaadiglyk zo stuurs!
Ha! waarde Alcest! moet gy my, die de borst vol vuurs
Van wraak, van haat, van druk, reeds heb, noch het bestryden,
En door dat teêr gezigt vermeerderen myn Iyden!
Myn ziel kan niet weêrstaan, de stormen, die zy stuit;
't Hart barst van 't leed, en wil ten bange boezem uit.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Krater, Admetus.
OVorst! myn pligt vereischt, dat ik u kom begroeten,
Om maar te weeten of wy langer wachten moeten?
Neen! Krater, onze reis staat vast. Ik ben gereed
In alle stilligheid, om aan het vrouw'lyk leed
En 't kinderlyk geween, my heimelyk te ontrekken,
Met u te gaan in 't kort.
Ik moet u voorts ontdekken,
Hoe dat, niet lang geleên, men my de tyding bragt,
Dat myn zeegpraalend Prins, noch meerder tal en magt
Van Ruiterbenden heeft tot hier my na gezonden,
Mistrouwende, of gy 't woord, waar aan gy zyt verbonden,
Ook wel gestand zoud doen; ja dar hy zelfs genaakt;
En volgt met meerder volk, dewylzyn yver blaakt,
Om zyn Grenspaalen meêr en meerder uit te zetten,
En wie hem wederstreefd, te dempen, en verpletten;
In opzet om zyn reis te neemen door dit Land.
Hoe! Krater! vreest uw Vorst, dat ik den knoop en band,
Waar meê myn woord my booid, zou zo lafhertig slaaken?
Geensins! ik zal myn trouw de waereld kenn'lyk maaken.
'k Zal toonen, dat ik ben standvastig, onbedeest,
Dat een goed Ambeeld nooit de hamerslaagen vreesd.
Eer 'k myn beloften brak, zou 'k liever zelver breeken,
En in het uiterste gevaar myn leeven steeken.
'k Befluit dan daadelyk (het dunke niemand vreemd)
Met u te reizen, eer Alcestis het verneemt.
Einde van het derde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij