Admetus en Alcestis

[p. XI]

Op het treurspel van Admetus en Alcestis.

 

TEssaalsche Alcestis, die het hart van een doet scheuren,

 

Door deerelyke druk, en door rechtmaatig treuren,

 

Treet op ons Duitsch Toonneel; die weêrgalooze vrouw

 

Verstrekt een voorbeeld van de dapperheid en trouw.

 

Admetus, die in elk verwekt een mededogen,

 

Word van zyn hofgezin te jammerlyk bedroogen.

 

Geveinsde vrindschap, schyn van onbesprooken' deugd,

 

Schuilt by de Ridderen, by vrouwen, man en jeugd;

 

Elk zwetst van zyne liefde, en wil het dierbaar leeven

 

Vrywillig voor zyn Vorst, vol moed, ten besten geeven:

 

't Lot eischt zulks eind'lyk, of voor 't zyne eens anders bloed;

 

Maar dan verdwynen straks die braaven met hun moed.

 

Dit Treurspel leert een Prins van vleijers zich te onthouwen,

 

En hoe men in de noot op vrinden mag vertrouwen.

 

U, Dichter, komt die eer, u komt ze toe, Heer Nuyts,

 

Die ons der Grieken konst toont in hoogdraavend Duitsch.

 

 

 

J. Pluimer.