Arendsoog

[p. 208]

XVII. Slot.

Zo was dan eindelijk de rust weergekeerd in de streek. De enkele ongure elementen, die nog in Mining-Valley verblijf hielden, vertrokken zo spoedig mogelijk, toen de dood van Moulders bekend werd, en voor de zoveelste keer gebleken was, dat Arendsoog krachtdadig op wist te treden, en niet rustte, voor hij de misdadigers te pakken had.

Voor de Indianen brak een vredige tijd aan. Maar niet minder voor de bewoners van het Arendsnest.

Mevrouw Stanhope was misschien wel de gelukkigste van allen.

‘Ik ben zo blij, jongen,’ zei ze, ‘dat je nu niet meer weg hoeft op die gevaarlijke expedities. Tenminste,’ voegde ze er bezorgd aan toe, ‘als de commandant van Blue-Hill je met rust laat.’

‘Maak u daarover maar niet ongerust, moeder,’ antwoordde Arendsoog. ‘Ik zal zo gauw mogelijk mijn ontslag indienen. Mijn aanstelling had ik trouwens alleen maar nodig, om beter tegen Red Wolf, alias Moulders, op te kunnen treden.’

Mevrouw Stanhope huiverde.

‘Laat die naam tussen ons niet meer genoemd worden, jongen,’ zei ze zacht. ‘Het vreselijke einde van die man moge een waarschuwing zijn voor eenieder, die Gods geboden met voeten treedt.’

‘We zullen het hopen,’ zuchtte Bob. ‘Ik voor mij denk, dat er nog altijd genoeg zijn, die menen, dat ze Onze Lieve Heer kunnen ontlopen.’

[p. 209]

‘Helaas ja.... Maar, laten we over iets anders praten. Wat ben je van plan, te doen?’

‘O,’ lachte Arendsoog alweer, ‘voorlopig heb ik werk genoeg. Ten eerste moet het huis van binnen en van buiten eens flink worden opgeknapt. Als dat gebeurd is, denk ik beneden, op de vlakte, een flink stuk grond te kopen, en....’

‘Een ranch?’ vroeg mevrouw Stanhope verrast. ‘Een ranch? Ga je weer een ranch beginnen?’

‘Tenminste,’ zei Bob ondeugend, ‘als u het goed vindt....’

‘Goed vinden?!’ Mevrouw Stanhope's stem trilde. ‘Zou ik afkeuren, wat je vader vóór jou gedaan heeft, en waarin ik hem zoveel lange jaren heb mogen helpen? Kind, het is mijn liefste wens....’

‘'t Was ook maar een grapje, moeder. Ik wist het wel. Binnenkort vertrek ik naar de W-ranch, om daar wat vee aan te kopen. Als het kan, breng ik meteen een paar geschikte cow-boys mee.’

‘En wat doe je met de blokhut?’

‘Zou ik die eerst grondig gaan opknappen, om hem dan in de steek te laten? Nee, moeder, dit huis blijft bestaan, en van tijd tot tijd komen we hier terug, om er een paar vacantiedagen door te brengen.’

‘Dus dan moet in de vlakte een nieuwe farm gebouwd worden?’

‘Natuurlijk, moeder! Een flink farmhuis, met alle mogelijke moderne gemakken. Maar dat is niet zo een-twee-drie gebeurd, zodat we nog wel een hele tijd hier zullen moeten wonen.’

‘Ik voelde me anders hier ook wel thuis,’ zei mevrouw, en ze keek wat weemoedig om zich heen, als moest ze het zo aanstonds al verlaten.

[p. 210]

‘Maar het is erg eenzaam,’ vulde Arendsoog aan. ‘En daar zult u in de toekomst geen last meer van hebben. U zult het druk genoeg krijgen, als uw gezin uitgebreid wordt met een stuk of wat van die rumoerige knapen!’

‘Vind ik niets erg! Ik verlang er al naar, weer, net als vroeger, aan het werk te kunnen gaan. Jammer,’ voegde ze er zacht aan toe, ‘dat je vader dit niet meer heeft mogen meemaken....’

Een ogenblik bleven ze stil, met hun droeve herinneringen....

Dan klonk plots een vrolijke stem.

‘Ik heb lekker alles gehoord!’

't Was Ann, die het huis uit kwam gestormd naar de plek, waar haar moeder in een gemakkelijke stoel zich in de late herfstzon koesterde.

‘Luistervinken....’ begon Bob plagerig.

‘Hou maar op! Da's bekend! Maar toch is het fijn, dat ik het al weet! En ik ga je helpen, Bobberd! Reken maar!’

‘Meisjes moeten thuis blijven, om het eten te koken en de vaten te wassen.’

‘Zal je gebeuren!’ riep Ann verontwaardigd. ‘Ik ga mee de ranch op! Ik kan toch zeker goed paardrijden!’

‘Ik zie het je al doen!’ schaterde Bob. ‘Jij denkt zeker, dat cow-boy spelen hetzelfde is, als een plezierritje in de omtrek maken.’

‘Dat weet ik wel! Maar ik kan me toch oefenen!’

‘Weet je wat,’ besloot Arendsoog, ‘oefen jij je maar alvast met het houden van een grote schoonmaak, waar we morgen aan gaan beginnen. En als je flink je best doet, mag je mee naar de W-ranch.’

‘Als er maar geen Vlugge Pijlen in de buurt zijn,’ lachte Ann. ‘Want anders blijf ik lekker thuis!’

[p. 211]

‘Een goeie cow-boy is nergens bang voor,’ plaagde Bob.

‘Een slechte wel!’ zei Ann met veel nadruk.

‘Waarvoor dan?’ vroeg moeder.

‘Voor Arendsoog! ONZE ARENDSOOG!’ verklaarde Ann trots.