Wolken varen door het zwerk en dreigend loert de Dood in 't ijzig zwijgen van den zwarten nacht. De stormwind suist bij vlagen door de blâren met diepe zuchten van vertwijfeling.
Als nu een reiziger in het duistere woud verdwaalt en angstig zoekt naar eenig spoor van leven, zoo kruipen de uren voor hem niet trager dan toen ik dien nacht bij je waakte, bij de geboorte van jou, mijn kind!
[pagina 11]
[p. 11]
Daar gloort de eerste morgenschemering.
De tooverban van angst en twijfel is verbroken en ochtendgeluiden klinken als zachte lofmuziek.
Triomf, o Leven!
Het hart van den eenzamen reiziger begroet het lied uit gindsche menschenwoning met geen grooter vreugd dan toen ik hoorde het schreien van een jong-geborene, dien eersten levenskreet van jou, mijn kind!
Auteursrecht onbekend