Marijkes kerstvakantie

[p. 4]

[p. 7]

1. De brief

‘Jongens, een brief voor jullie!’

Daarmee begroette moeder haar vier grootsten, toen die op een regenmiddag tegelijk uit school thuiskwamen.

Ze keken ervan op. ‘Een brief voor ons? Van wie? Waar is ie?’ Ze wilden er meteen op af.

Maar moeder hield hen tegen. ‘Niet met je natte boel naar binnen. Eerst jullie jassen en laarzen uit.’

Ze deden het haastig. Frans gooide zijn jas op de grond. Een laarsje van Marijke zeilde over de keukenvloer. Clara wilde haar kletsnatte muts op het aanrecht leggen, maar moeder verhinderde dat. ‘Niet bij m'n eten!’ Henk rukte al hippend tevergeefs aan zijn laars. Hij was 'm te klein geworden en wou niet uit. Maar eindelijk waren ze dan zover.

‘Achter de klok op de schoorsteenmantel,’ deelde moeder mee. De kinderen renden alle vier. Henk, een beetje pijnlijk, achteraan.

Frans had de brief het eerst te pakken, een grote, vierkante, witte enveloppe. Aan Marijke, Clara, Frans en Henk, stond erop.

‘Van wie komt ie?’ vroeg Clara.

Frans keek aan de achterkant.

‘Van oom Simon en tante Truus!’

‘Ha!!’ riepen er drie in koor. En daarop, door elkaar: ‘Geef hier!... Maak open!... Laat zien!’ Ze brandden van nieuwsgierigheid.

‘Marijke is de oudste. Zíj leest voor,’ besliste moeder, die ook naar de kamer was gelopen.

Marijke zocht naar een briefopener.

‘Nergens voor nodig. Scheur 'm maar open!’ ried Frans.

Maar moeder reikte haar een mesje aan. Marijke ritste de enveloppe stuk en vouwde de brief open. Haar ogen vlogen langs de regels.

[p. 8]

‘Lees voor!’ commandeerde Frans. ‘Hij is niet voor jou alleen. Hij is voor ons allemaal.’

Marijkes wangen werden nog roder dan de regen ze reeds had gemaakt. ‘O!’ zei ze verrast, terwijl ze verder las.

Dit maakte de anderen nòg nieuwsgieriger.

‘Lees voor!... Wat schrijven ze?... Geef op die brief als jij 'm niet voorleest!’

‘Oom en tante vragen of we in de kerstvakantie bij hen komen logeren.’

‘Hoera!!’ riep Frans met een luchtsprong en hij vergat de brief te grijpen.

‘Wie vragen ze?’ vroeg Henk.

‘Natuurlijk ons vieren. De brief is toch voor ons!’ riep Clara uit. Marijke las overluid:

... Als je vader en moeder het goed vinden, zouden wij graag willen dat jullie de hele kerstvakantie bij ons komen...

‘Mag het, moeder?... Het mag, hee?... U vindt het goed..

[p. 9]

Ja, ja, u vindt het goed. We gaan!’ Ze riepen alles door elkaar. ‘Ho, ho! Ik ben er ook nog,’ zei een zware stem.

Vader kwam binnen, z'n overjas nog aan. Ze hadden hem niet eens zien voorrijden met de auto.

‘Wat is dat hier voor een lawaai? Waar gaan jullie naar toe?’ ‘Naar oom Simon en tante Truus. Ze hebben het gevraagd... Hier is de brief... Een brief voor ons... Of wij vieren met de kerstvakantie komen... Het mag natuurlijk, hee...? Ja, het mag!... U vindt het ook goed... Hoera!’

Ze kakelden zo luid en druk dat vader de handen tegen de oren drukte. Wat een spektakel!

Daarop bedaarden ze een beetje.

Clara, die een vleistertje was, kroop tegen vader aan. ‘Het mag wel, hee?’ fluisterde ze in zijn oor.

‘Het is wat moois,’ bromde vader. ‘Het is wat moois. Wat zeg jij daar nou van, moeder? Daar denk je dat de kinderen nog wel een beetje op ons gesteld zijn en nou willen ze weg, hoe langer hoe liever. Had jij dat ooit gedacht, vrouw? Ze geven niks om ons.’

Marijke schrok. Nee, nee, zo is het niet. Zo is het helemaal niet. Zij houden veel van vader en moeder, heel veel zelfs. Maar... Ze ontdekte een olijk lachje in vaders ogen. Met moeder wisselde hij een knipoogje. Hij meende het niet zoals hij het zei. Vader en moeder weten best dat hun kinderen veel van hen houden. ‘Ze laten ons alleen achter en dat nog wel met de feestdagen,’ pruilde vader voort.

Meende vader het nu toch? Maar het ìs niet zo! Zij blijven niet alleen. Ze houden Rietje en kleine Klaas en de heel kleine Annètje bij zich.

‘Wij hebben de kleintjes nog,’ zei moeder. ‘En oom Simon en tante Truus zijn altijd met z'n tweetjes. Die willen ook wel wat gezelligheid met de feestdagen.’

Marijke lachte. Ha, moeder vond het goed! En vader?

[p. 10]

‘Vooruit dan maar,’ zei die. ‘Vooruit dan maar. Jullie willen toch niet anders.’

Maar nu kon Marijke heel goed zien dat vader een grapje maakte. Hij gunde hun het uitje graag. En toen dansten ze met z'n vieren door de kamer.